Η Ιδεολογική «καθαρότητα» ως απειλή

.

Αν δεν γνωρίζαμε τον Γιάννη Λούλη και τον χώρο που υπηρετεί, σίγουρα το παρακάτω απόσπασμα δεν θα ξέραμε για πιο ακριβώς κομματικό χώρο γράφεται. Αλήθεια για ποιόν γράφεται; Σημειώνω ότι εδώ η «ιδεολογική καθαρότητα» λαμβάνεται ως στείρα δογματική κομματική καθαρότητα.

Παραθέτω το απόσπασμα με ευνόητες παραλήψεις που το «καρφώνουν» χωρίς άλλα σχόλια από την «Ημερησία» της 28-29.8.2010.

 

(…)

"Όπου, όμως, υπάρχει ιδεολογικο - πολιτική «καθαρότητα», τότε ακολουθεί και η προσπάθεια για «οργανωτική καθαρότητα». Γι' αυτό η (…) ηγετική ομάδα (…) αισθάνεται ευτυχής που απαλλάσσεται από κάποια στελέχη, ενώ με την απειλή διαγραφής, πειθαρχεί τα υπόλοιπα.

Όταν περιθωριακές ομάδες «καταλαμβάνουν» ένα κόμμα θεωρούν τον έλεγχό του αυτοσκοπό. Τούτο συμβαίνει πάντα. H επικράτηση σε εθνικές μάχες έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Μπορεί να περιμένει. Αυτές οι ομάδες είναι προφανές ότι έχουν περιορισμένη απήχηση στην κοινωνία. Τούτο δεν τις πτοεί. Αντίθετα, τις καθιστά ακόμη πιο σκληρές στο να ελέγξουν το «μεγάλο μαγαζί» που απέκτησαν απροσδόκητα και το οποίο, με κάθε τρόπο, πρέπει να γίνει απόλυτα «δικό τους».

Στην πορεία αυτή οι ανεπιθύμητοι θα εξοβελιστούν, ή θα αναγκασθούν σε φυγή. Φυσικά, ως βιτρίνα, θα προβληθούν και κάποια όχι απόλυτα νομιμόφρονα στελέχη, για να τηρηθούν προσχήματα και ισορροπίες.

Στο πλαίσιο αυτό θα μοιρασθούν αξιώματα στα παραπάνω στελέχη, που όμως θα στερούνται πολιτικής ουσίας. Καθώς όλη η εξουσία θα ανήκει στη στενή ηγετική ομάδα των «πιστών»..

Βεβαίως σε παρόμοιες περιπτώσεις εμφανίζεται ένα επιφανειακά παράδοξο: Παρόμοιες ομάδες, όσο ικανές και αποφασισμένες είναι στο να ελέγξουν το κομματικό τους πλαίσιο, τόσο ανίκανες είναι στο να διευρύνουν την επιρροή του. Έχουν τη βούληση να κερδίσουν τις εσωκομματικές μάχες αλλά de facto περιχαρακώνουν και συρρικνώνουν την απήχηση των κομμάτων τους. Όταν ένα κόμμα κλείνεται στον πιο στενό πυρήνα ιδεών και προσώπων στο όνομα της «καθαρότητας», αντί να διευρύνει τους ορίζοντές του, τους κλείνει μέχρι ασφυξίας.

(…)

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Κόμματα που βρίσκονται  σε μια παρόμοια τροχιά δεν έχουν αίσθηση των απειλών που συνοδεύουν τη συρρικνωτική στρατηγική τους. Διότι είναι απόλυτα ικανοποιημένα  από την «καθαρότητά» τους για την οποία νοιώθουν υπερήφανα. Έτσι αιχμαλωτίζονται από τη ρητορική τους και κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο".

Έκθεση κοσμήματος και ζωγραφικής στη Μύκονο

Μια καλή φίλη και σπουδαία νεαρή καλλιτέχνιδα, η δημιουργός μοναδικών χειροποίητων Βερτικαλιστικών κοσμημάτων (Verticalismus jewelry) αργυροχρυσοχόος και διαμαντολόγος Κυριακή Βέρρου, εκθέτει τη δουλειά της από 4 έως 11 Σεπτεμβρίου στο Leto Hotel στην Μύκονο. Η έκθεση γίνεται παράλληλα με την έκθεση ζωγραφικής με βερτικαλιστικά έργα του ιδρυτή του Βερτικαλισμού – Verticalismus, ΑΤHANASIO CELIA.


Όσοι έχουν δει τα κοσμήματα της Κικής, μένουν με την εντύπωση μια νέας διάστασης πραγμάτων στο χώρο του καλλιτεχνικού κοσμήματος.


Οι φίλοι που θα βρεθούν στη Μύκονο αυτό το διάστημα μπορούν να επισκεφθούν την έκθεση και να θαυμάσουν τα έργα ζωγραφικής και τα τεχνουργήματα κοσμήματος που εκτίθενται.


Τα εγκαίνια θα γίνουν στις 4 Σεπτεμβρίου και θα παραβρεθούν οι γνωστοί και φίλοι του Athanasio Celia, οι οποίοι είναι παγκόσμιας αναγνώρισης προσωπικότητες.


Στέργιος

Η επέλαση του κανιβαλισμού

.


Στην αρχή έστρεψαν όλη τη κοινωνία στους «υψηλόμισθους» και φυσικά… τεμπέληδες δημόσιους υπαλλήλους. Πρώτοι και καλύτεροι στην εκστρατεία αυτή το μεγάλο κεφάλαιο της χώρας και οι μικροαστοί που με φθόνο πάντα αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους που έχουν κατακτήσει ένα πόντο ευτυχίας. Σε αυτή την εκστρατεία κλήθηκαν να μετάσχουν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και ο λαός που υποφέρουν από τη δικτατορία των ΔΥ!

Και πήραν μπάλα οι περικοπές όλους του ΔΥ και κυρίως τους χαμηλόμισθους!

Μετά έσρτεψαν τη κοινωνία κατά των υψηλοσυνταξιούχων που «υπονόμευαν» τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία τώρα πρέπει να σωθούν! Την έστρεψαν και κατά των «θυγατέρων» που λάμβαναν σύνταξη των πατέρων και κατά των μητέρων ανηλίκων που λαμβάνουν «χαριστικές συντάξεις». Πρώτοι και καλύτεροι στην εκστρατεία αυτή το μεγάλο κεφάλαιο και τα παπαγαλάκια που η εξουσία τους εξασφάλισε υψηλές συντάξεις. Μετά έκοψαν τις συντάξεις όλων των συνταξιούχων και τις συντάξεις όλων των μελλοντικών γενεών!!!

Κατόπιν έστρεψαν τη κοινωνία κατά των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα που… απομυζούν τη κοινωνία και την… «ανταγωνιστικότητα» της χώρας με τις υψηλές αμοιβές τους! Τα… «γκόλντεν μπόϊς», τα «ρετιρέ και τους εργατοπατέρες…. Πρώτοι και καλύτεροι στην εκστρατεία αυτή το μεγάλο κεφάλαιο της χώρας, οι μικροαστοί αλλά και οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, καλώντας και το λαό και τους... ΔΥ που έκαναν εθελοντικώς θυσίες(!!!!) να συμμετάσχουν! Και υπέγραψαν το θάνατο των χαμηλόμισθων και το θάψιμο των εργασιακών δικαιωμάτων.

Μετά έστρεψαν τη κοινωνία κατά των μικρομεσαίων φοροφυγάδων που είναι η αιτία όλων των κακών!Πρώτοι και καλύτεροι στην εκστρατεία αυτή το μεγάλο κεφάλαιο που νομίμως φοροδιαφύγει και οι μιζαδόροι. Καλούσαν και το λαό να συμμετάσχει στη καταδίκη «αυτών που του πίνουν το αίμα»! Μετά εξαπολύθηκαν οι μηχανισμοί για να ανασκολοπίσουν φορολογικά τους μικρομεσαίους.

Ύστερα έστρεψαν τη κοινωνία κατά των «συντεχνιών» με τα κλειστά επαγγέλματα. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για τη κρίση!!! Χωρίς αυτούς θα είχαμε στο ΑΕΠ ανάπτυξη +13%!!! Με αυτούς έχουμε -4%!!!! Πρώτοι και καλύτεροι στην εκστρατεία αυτή το μεγάλο κεφάλαιο, κάθε νεοφιλελεύθερος και κάθε ανεγκέφαλος.

Και όμως οι στόχοι του ΜΝΗΜΟΝΊΟΥ δεν επιτυγχάνονται!!!

Έτσι οι εκπρόσωποι του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου δλδ η Τρόικα διεμήνυσε ότι πρέπει η κυβέρνηση να μαζέψει λεφτά και από το μεσαιο-μεγάλο ντόπιο κεφάλαιο της χώρας, το οποίο αρκετά έφαγε τόσα χρόνια με τα κονδύλια, τις μίζες, τα κοινοτικά προγράμματα, τις φοροαπαλλαγές, τα κίνητρα….

Το μεγάλο διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο δεν θα χάσει τα λεφτά του για χάρη του ντόπιου μεσαιο-μεγάλου. Εν ανάγκη θα το θυσιάσει στο βωμό της διαφύλαξης των δικών του κερδών. Όμως το ντόπιο μεσαιο-μεγάλο κεφάλαιο θυσίασε προηγούμενα τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους, όλα στο βωμό της ικανοποίησης του Μολώχ του διεθνούς (και ντόπιου τραπεζικού κ.α.) χρηματιστικού – τοκογλυφικού κεφαλαίου. Τώρα ήρθε η σειρά του!

Δεν γίνεται διαφορετικά. Όταν το διεθνές χρηματιστικό -τοκογλυφικό κεφάλαιο είναι 16πλάσιο από τη πραγματική οικονομία του κόσμου, ό,τι και να κάνουμε δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε την απαίτησή του για κέρδη που να το κρατούν σε βιωσιμότητα όπως το νέο αίμα τον βρικόλακα. Τότε όμως αρχίζει και ο κανιβαλισμός των κεφαλαίων παράλληλα με τον κανιβαλισμό στη κοινωνία. Με τα μέσα που έχει, αρχίζει από κάτω και σιγά - σιγά βάζει το ένα μέρος να τρώει το άλλο, με σκοπό να θυσιαστούν όλοι στο βωμό του Μολώχ.

Τι κάνουμε όταν οι στόχοι του ΜΝΗΜΟΝΊΟΥ δεν επιτυγχάνονται παρά τα μέτρα; Τρώμε τα παιδιά μας και τα πιο αδύναμα αδέλφια μας! Έτσι δεν πρέπει να μας φανεί παράξενο αν στις επόμενες ημέρες δούμε εκστρατείες στις οποίες βεβαίως θα κληθεί να συμμετάσχει ο λαός που υποφέρει… κατά του ντόπιου μεσαιο-μεγάλου κεφαλαίου με σκοπό να νομιμοποιηθεί η απόσπαση ενός μέρους από τον πλούτο που απέκτησε σε βάρος του λαού για να δοθεί στους δανειστές.

Όποιος νομίζει ότι ο Σαμαράς για λόγους φιλολαϊκούς στρέφεται κατά του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ καλά θα κάνει να δει πίσω από τη θέση του τη πρόθεση να βρει βάση στο ντόπιο μεσαιο-μεγάλο κεφάλαιο και φυσικά με λαϊκό έρεισμα. Το ίδιο θα δει και πίσω από τη περί διαγραμμάτων σύγκρουση του ΕΒΕΑ για την εφαρμογή του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ. Άκου το ΕΒΕΑ!!!! Ανακάλυψε αντιλαϊκή πολιτική ο λύκος των εμποροβιομηχάνων;;;;

Όποιος νομίζει ότι το γνωστό εκδοτικό συγκρότημα και κάποια κανάλια με ντόπιους κεφαλαιούχους κάνουν «νερά» και αρχίζουν τη δειλή και προπαντός προειδοποιητική κριτική στο ΜΝΗΜΟΝΙΟ από φιλολαϊκό πόνο και όχι από ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης και αυτοπροστασίας, πλανάται. Γρήγορα θα φανούν οι κήρυκες.

Στο ίδιο μήκος κύματος αλλά κάτω από τη πίεση των πραγμάτων ψελλίζουν κατά του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ οι κομματικοί συνδικαλιστές των μικρομεσαίων της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ.

Σε όλη τη κοινωνία συντελείται ένας διευρυμένος κανιβαλισμός για χάρη του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ και των τοκογλύφων - δανειστών.

Αν τα πράγματα εξακολουθούν να μη διορθώνονται (και πως θα διορθωθούν;;;) και αύριο δούμε και τραπεζίτες να στρέφονται κατά του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ να ξέρετε ότι δεν το κάνουν από αγάπη για τα θύματα που απομυζούν διαχρονικά αλλά γιατί διαισθάνονται ή έμαθαν ότι η τρόικα θα σχεδιάζει και δικές τους θυσίες.

Τίποτα δεν θα αφήσει η τρόικα για χάρη των δανειστών! Και λαούς και κεφάλαια θα θυσιάσει για χάρη τους. Όμως έτσι οι εσωτερικές αντιθέσεις του καπιταλισμού λαμβάνουν ανειρήνευτη διάσταση και αρχίζει ο πόλεμος. Πόλεμος κεφαλαίων για το πιο θα απαξιωθεί πρώτο αφού η απαξίωση είναι ο πρώτος όρος εξορθολογισμού του καπιταλισμού σε εποχές κρίσης με υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο. Οι οικονομικές θυσίες των λαών δεν φτάνουν. Έτσι τους ρίχνουν όχι μόνο στην ένδυα αλλά και στα χαρακώματα με σκοπό το ένα να κεφάλαιο να εξοντώσει το άλλο. Χθες με τουφέκι σήμερα με δορυφόρους και απεμπλουτισμένα ουράνια, δεν έχει σημασία. Μακελειό να γίνεται!

Αν όμως προλάβουν... Γιατί οι λαοί, τα γνωστά υποζύγια της εκμετάλλευσης, που χάνουν πολλαπλάσια σε ίδρο και αίμα με κάθε κρίση του συστήματος, δεν θα συνεχίσουν να δέχονται να πληρώνουν αενάως. Άλλωστε το σύστημα δεν τους παρέχει κανένα μέλλον. Έτσι δεν έχουν λόγο να παραπλανούνται από τη σφαγή των κεφαλαίων και τον κανιβαλισμό που επιβάλλουν στη κοινωνία. Πολύ δε περισσότερο να συμμετέχουν σε αυτό το μακέλεμα.

Ο θάνατος του εμποράκου, 2010

 . 

Είναι πολύ διαδεδομένες οι θεωρίες ότι οι μικρομεσαίοι, κάθε κρίση τη πληρώνουν διπλά και τρίδιπλα. Η πράξη έρχεται συχνά – πυκνά να επιβεβαιώσει αυτή τη θεωρία με πολύ σκληρό τρόπο. Ωστόσο οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν μια σαφή εικόνα του τι είναι μικρομεσαία επιχείρηση και ποιες είναι οι αντοχές της. Έτσι ακούμε τακτικά ότι αυτές θα εξαφανιστούν και θα κυριαρχήσουν μόνο τα μονοπώλια. Φυσικά πρόκειται για πλάνη. Αυτό όμως καθόλου δεν αναιρεί τις τραγικές συνέπειες της κρίσης στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με προέκταση σε όλη την οικονομία και κοινωνία βέβαια.

Σκίτσο: Γώτα Παρασκευοπούλου

Έρευνα που έγινε από την ΓΣΕΒΕΕ δείχνει ανάγλυφα πως βιώνουν τη κρίση οι μικρομεσαίοι. Όσοι συζήτησαν με τους ερευνητές είδαν με έκπληξη ότι τα πράγματα πάνε χειρότερα από τις δυσοίωνες προβλέψεις που οι ίδιοι οι μικρομεσαίοι έκαναν πριν ένα εξάμηνο.

Μέσα στις παρατηρήσεις της έρευνας είναι ότι το μισθολογικό κόστος σε καμιά περίπτωση δεν δημιουργεί μείζον πρόβλημα στους μικρομεσαίους, πράγμα που ξεμπροστιάζει τη κυβέρνηση η οποία απαιτεί τη μείωσή του με κάθε τρόπο… «για το καλό των μικρομεσαίων»!. Το κύριο πρόβλημα για τους μικρομεσαίους είναι η συρρίκνωση της οικονομίας από τα μέτρα και το ΜΝΗΜΌΝΙΟ. Αυτό ποιος θα το πει στους περισπούδαστους αναλυτές της Τρόικα και της κυβέρνησης;

Από τα στοιχεία της έρευνας ξεχωρίζουμε τα παρακάτω.

• ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ 1ου ΕΞΑΜΗΝΟΥ 2010


Οι 8 στις 10 επιχειρήσεις (80,2%) καταγράφουν επιδείνωση της γενικής οικονομικής τους κατάστασης, αλλά και όλων των επιμέρους οικονομικών τους δεικτών. Ειδικότερα, επιδείνωση εμφανίζει:


 στον κύκλο εργασιών το 77,8%
 στη ζήτηση το 77%
 στη ρευστότητα το 79%
 στις παραγγελίες το 76,1%
 στις επενδύσεις το 52,3 %

• ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ


Με βάση τα ευρήματα της έρευνας, τίθεται το θεμελιώδες ερώτημα, κατά πόσο η επιχείρηση δύναται να συνεχίσει τη παραγωγική της δραστηριότητα, μέσα στις νέες αντίξοες συνθήκες που εντάθηκαν το 1ο εξάμηνο του 2010 μετά και την υπογραφή του Μνημονίου. Στην έρευνα διαπιστώνονται τα εξής:


1) Μία στις 5 επιχειρήσεις (20,9%) θεωρεί πολύ πιθανό να προχωρήσει σε κλείσιμο το επόμενο διάστημα. Αυτό υπολογίζεται σε 175.000 επιχειρήσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ποσοστό αυτό, σχεδόν διπλασιάστηκε σε σχέση με το αντίστοιχο της έρευνας του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ τον Μάιο του 2009 (11,7%).


2) Επιπλέον θα πρέπει να σημειωθεί ότι άλλες σχεδόν 200.000 επιχειρήσεις (23,5%), δηλώνουν δυσκολίες συνέχισης της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας.


3) Εκτιμώντας όλα τα παραπάνω και με ένα μετριοπαθές σενάριο, υπολογίζεται ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χαθούν πάνω από 300.000 θέσεις απασχόλησης μέχρι το τέλος του 2011. (εργοδότες, αυτοαπασχολούμενοι, μισθωτοί) μεγαλύτερες επιχειρήσεις.

ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ


Ιδιαίτερα αρνητικές επιπτώσεις καταγράφονται και στον τομέα της απασχόλησης, αφού σχεδόν 1 στις 5 επιχειρήσεις (21,9%) αναγκάστηκαν να μειώσουν το προσωπικό τους ενώ μόνο το 3,6% των επιχειρήσεων του δείγματος προχώρησε σε προσλήψεις. Αυτό μεταφράζεται σε απώλεια 88.000 περίπου θέσεων εργασίας για το 1ο εξάμηνο του 2010 με μεγαλύτερη ένταση στη μεταποίηση και στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του δείγματος.

Επιπλέον, σχεδόν 3 στους 10 επιχειρηματίες που απασχολούν προσωπικό (27,7%), προβλέπουν ότι το 2ο εξάμηνο του 2010, θα προχωρήσουν σε μείωση του προσωπικού τους, ενώ μόλις το 2,8% δηλώνει ότι θα προχωρήσει σε προσλήψεις. Με το πιο μετριοπαθές σενάριο υπολογίζεται ότι είναι επισφαλείς άλλες 120.000 θέσεις εργασίας τους επόμενους 6 μήνες.

• ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΞΑΜΗΝΟ


Όσον αφορά την πρόβλεψη της γενικής οικονομικής κατάστασης των ερωτηθέντων επιδείνωση προβλέπει το 67,1% των επιχειρηματιών. Ειδικότερα, επιδείνωση προβλέπει:


 στον κύκλο εργασιών το 65,6%
 στη ρευστότητα το 66,9%
 στη ζήτηση το 63,8%
 στις παραγγελίες το 64,4%.
 στις επενδύσεις το 47,5%

ΜΙΣΘΟΙ


Οι 4 στις 10 επιχειρήσεις, καταγράφουν προβλήματα στη διαδικασία της μισθοδοσίας των εργαζομένων τους. Πάνω από 7 στους 10 επιχειρηματίες δηλώνουν ότι δεν έχει χρειαστεί να κάνουν οποιαδήποτε περικοπή στο μισθό των εργαζομένων τους, πράγμα που αποδεικνύει ότι το μισθολογικό κόστος καθεαυτό δεν θεωρείται το μείζον πρόβλημα για τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων. Η διαπίστωση αυτή δικαιολογεί και τη σθεναρή στάση των φορέων των πολύ μικρών και μικρών επιχειρήσεων που δεν αποδέχτηκαν τις προτάσεις για κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού και μηδενικές αυξήσεις.

Σύμφωνα με την έρευνα, οι 8 στους 10 ερωτηθέντες επιχειρηματίες επιθυμούν για τους 13ο και 14ο μισθό είτε να παραμείνουν ως έχουν είτε να ενσωματωθούν στους 12 μισθούς του έτους, ενώ μόλις 1 στους 10 επιθυμεί την πλήρη κατάργησή τους! Ωστόσο, ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι 1 στις 3 επιχειρήσεις δηλώνει ότι έχει αναγκαστεί να προχωρήσει σε μείωση των ωρών ή και των ημερών εργασίας.

• ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ – ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΞΗΣΗΣ Φ.Π.Α ΑΠΟ 11% ΣΕ 23%

Οι 7 στις 10 επιχειρήσεις δηλώνουν ότι νέες μεγάλες αυξήσεις του ΦΠΑ θα επηρεάσουν καταλυτικά το τζίρο τους, ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι το 26% δηλώνει διατεθειμένο να προχωρήσει σε μετεγκατάσταση της έδρας για φορολογικούς λόγους. Σημαντικό στοιχείο της έρευνας είναι ότι 3 στις 4 επιχειρήσεις, δηλώνουν ότι ήταν σε θέση, έως τώρα, να απορροφήσουν την αύξηση του ΦΠΑ και κυρίως, οι μικρότερες επιχειρήσεις του δείγματος. Αντίθετα 1 στις 2 επιχειρήσεις με προσωπικό άνω των 10 ατόμων δήλωσε ότι αναγκαστικά προχώρησε σε αύξηση τιμών. Το ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ, εκτιμά ότι οποιαδήποτε περαιτέρω αύξηση του ΦΠΑ, (από 11% σε 23% σε προϊόντα και υπηρεσίες), θα έχει συνέπειες ανάλογες «ατομικής βόμβας» σε τζίρο, θέσεις εργασίας, πληθωρισμό, λουκέτα επιχειρήσεων και τελικά στα έσοδα του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων.


• ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ

Παρά το γεγονός ότι η ρευστότητα των επιχειρήσεων επιδεινώνεται συνεχώς, οι 3 στις 4 επιχειρήσεις δεν προσέφυγαν σε τραπεζικό δανεισμό το 1ο εξάμηνο του 2010 (φόβος επόμενης μέρας – ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ). Επιπλέον, σχεδόν 1 στις 2 επιχειρήσεις που απευθύνθηκε σε τραπεζικό ίδρυμα για έκδοση δανείου, είδε το αίτημά της να απορρίπτεται.

• ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ

Οι 7 στις 10 επιχειρήσεις, θεωρούν ότι τα κυβερνητικά μέτρα θα χειροτερέψουν την κατάσταση της οικονομίας και της αγοράς.
• ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΔΡΑΣΗΣ

Αξιοπρόσεκτο είναι το υψηλό ποσοστό (43,5%), το οποίο θεωρεί ως αποτελεσματική αντίδραση, την παύση πληρωμών προς το Δημόσιο! Το ποσοστό αυτό χρήζει ιδιαίτερης πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης, με δεδομένο ότι και καμία συνδικαλιστική-εργοδοτική οργάνωση δεν έχει ουδέποτε προτείνει ανάλογη δράση, ώστε να δημιουργηθεί και το ανάλογο κλίμα.

Θα εξαφανιστούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις;

Όσο και αν κυκλοφορούν παρόμοιες θεωρίες πρέπει να πούμε ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Σε απλοϊκό σχήμα είναι σαν να ισχυριζόμαστε ότι τα μικρά ψάρια μπορούν να εξαφανισθούν από τους ωκεανούς όπου δήθεν θα υπάρχουν μόνο καρχαρίες και φάλαινες! Πως θα ζήσουν όμως οι φάλαινες;


Η ύπαρξη των μικρομεσαίων δεν στηρίζεται σε κάποιο λάθος ή παραξενιά της κοινωνίας αλλά σε εντελώς οικονομικούς όρους.

Ο χώρος ενός άρθρου δεν παρέχεται για μεγάλες αναλύσεις γύρω από το ρόλο και τη θέση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην οικονομική εξέλιξη. Για το λόγο αυτό παρατίθενται ορισμένα στοιχεία γι αυτές που με τα χρόνια έχουν γίνει αποδεκτά από μεγάλο αριθμό αναλυτών.

Οι μικρομεσαίες στον καπιταλισμό είναι σαν ένα ακορντεόν. Ανάλογα με την οικονομική συγκυρία και τις ανάγκες ανάπτυξης των μονοπωλίων άλλοτε αυξάνουν και άλλοτε μειώνονται. Δεν εξαφανίζονται όμως ποτέ παρά μόνο από τομείς που πέρασαν ανεπίστρεπτα στη μεγάλη και μαζική οργάνωση. Κάθε τέτοια οργάνωση όμως παράγει νέα πεδία δημιουργίας, εξαρτημένων και μη, μικρομεσαίων κ.ο.κ.


Ο πρώτος όρος ύπαρξης των ΜΜΕ δεν είναι αν πληρούν τα πρότυπα μίας μεγάλης επιχείρησης, αλλά αν καλύπτουν ένα τμήμα της οικονομικής δραστηριότητας με οικονομικά συμφερότερους, ίσους ή ανεκτούς όρους (οριακής) απόδοσης για την κοινωνία έναντι των άλλων μορφών (μεγάλες επιχειρήσεις, μονοπώλια, κρατικές επιχειρήσεις). Στο βαθμό που εκλείπουν αυτοί οι όροι, στον ίδιο ακριβώς βαθμό εκλείπουν και οι μικρές επιχειρήσεις συγκεκριμένων δραστηριοτήτων.

Ένα πλεονέκτημα, που συνήθως υποβαθμίζεται αρκετά, είναι η συλλογική αλληλοσυμπλήρωση της οικονομικής δράσης των ΜΜΕ. Μεμονωμένα κάθε ΜΜΕ ίσως δεν αντέχει σε συγκρίσεις. Συνολικά, όμως, οι ΜΜΕ αλληλοσυμπληρώνονται στην κοινωνική παραγωγή με τρόπο πολύ πιο αποτελεσματικό απ' ό,τι τα διάφορα τμήματα μιας τεράστιας επιχείρησης, παρ’ ότι αυτά βρίσκονται κάτω από κεντρικό σχεδιασμό - σε αντίθεση προς τις ΜΜΕ, οι οποίες δρουν ανεξάρτητα. Η λύση βρίσκεται στο ότι η αλληλοσυμπλήρωση είναι ένας συνδυασμός που τηρεί απόλυτα τους νόμους της αγοράς και της βιωσιμότητας και κάθε κρίκος υπάρχει αυτοτελώς και σε κερδοφόρα βάση. Πουθενά, δηλαδή, δεν υπάρχει παθητικός ή αντιοικονομικός κρίκος όπως συχνά συμβαίνει στις μεγάλες επιχειρήσεις.


Γύρω από τα μονοπώλια σχηματίζεται μια στεφάνη εξαρτημένων μικρών επιχειρήσεων που υπηρετούν μη κερδοφόρες δραστηριότητες γι αυτά. Όλες οι επενδύσεις αυτών των επιχειρήσεων, στην ουσία, είναι ανέξοδες επενδύσεις των μονοπωλίων, τζάμπα προέκτασή τους. Η διαρκής αναπαραγωγή αυτής της εξάρτησης είναι αντικειμενική διαδικασία, αναγκαία για τα μονοπώλια που μονιμοποιεί, έτσι, τόσο την ύπαρξή των μικρομεσαίων όσο και την εκμετάλλευσή τους.


Σε κάθε κρίση ή φάση ανάπτυξης, έχουμε μια συνεχή "ανασύνθεση" (άνοιγμα - κλείσιμο) των μικρομεσαίων στην οποία τον καθοριστικό ρόλο στη μορφή της παίζουν οι οικονομικές επιλογές των μονοπωλίων και των κυβερνήσεων.


Η ανασύνθεση των μικρομεσαίων είναι αναγκαία διαδικασία καταμερισμού εργασίας ανάμεσα στη μικρή και μεγάλη παραγωγή, αντικειμενική στην ουσία της και απαραίτητη για την παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Παράλληλα βαθαίνει την κοινωνικοποίηση της παραγωγής μέσα από την αλληλοσυμπλήρωση και την αλληλεξάρτηση, αυξάνει την παραγωγικότητα της κοινωνικής εργασίας και έχει μη αναστρέψιμο χαρακτήρα. Είναι μέρος της συνολικής διαδικασίας συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της παραγωγής και του κεφαλαίου.


Ο άναρχος τρόπος με τον οποίο πραγματοποιείται η ανασύνθεση καταστρέφει και χρήσιμες ακόμη για την κοινωνία παραγωγικές δυνάμεις, ενώ μέρος του κοινωνικού κεφαλαίου σπαταλιέται άσκοπα σε νέες επιχειρήσεις, οι οποίες ανοίγουν απρογραμμάτιστα σε διάφορους κλάδους που βρίσκονται πάνω ή έξω από τις ανάγκες της κοινωνίας.


Ο ρόλος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι αντικειμενικός και αναντικατάστατος τόσο στον καπιταλισμό όσο και στα πρώτα στάδια του σοσιαλισμού, γιατί καλύπτουν τομείς με χαμηλό βαθμό κοινωνικοποίησης της παραγωγής και χαμηλό ύψος παραγωγικών δυνάμεων (έντασης εργασίας και χαμηλή σχέση στην Οργανική Σύνθεση Κεφαλαίου). Οι όροι με τους οποίους καλύπτουν τις ανάγκες της κοινωνικής παραγωγής στο χώρο τους είναι αποδοτικότεροι, κατά μέσο όρο, από κάθε άλλη μορφή οργάνωσης της παραγωγής.


Η προώθηση νέων μορφών εκμετάλλευσης των μικρομεσαίων από το μεγάλο κεφάλαιο παράγει νέες αντιθέσεις και οξύνει τις παλιές. Έτσι, ενώ η τάση των μονοπωλίων είναι να καταστρέψουν τις «υπεράριθμες» ΜΜΕ μέσα από τον καπιταλιστικό ορθολογισμό, από την άλλη πλευρά, η ανάγκη να τις εκμεταλλεύονται (μαζί και το δωρεάν κεφάλαιό τους) προωθεί την αναπαραγωγή τους σε άλλους τομείς.


Η ύπαρξη πολλών ανταγωνιστικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων στο χώρο δράσης των μονοπωλίων επιδεινώνει τους όρους αξιοποίησης του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ενώ, αντίθετα, η αύξηση του αριθμού τους στη βάση της υποταγής και εξάρτησης απ’ αυτό βελτιώνει τους όρους αξιοποίησης του μονοπωλιακού κεφαλαίου.


Παρουσιάζεται η αντιφατική τάση να προωθούν τα μονοπώλια, αφ’ ενός, τη μείωση των μικρομεσαίων κατά το βαθμό που είναι ανταγωνιστικές προς αυτά και, αφ’ ετέρου, την αύξησή τους κατά το βαθμό που γίνονται εξαρτήματά τους.


Αυτές οι διαδικασίες βαθαίνουν τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα των σχέσεων μικρομεσαίων - μονοπωλίων και όλο και μεγαλύτερο μέρος των μικρομεσαίων δέχονται τη συμπίεση των κερδών τους ως το οριακό σημείο βιωσιμότητας.


Τις τελευταίες δεκαετίες, η αντίθεση μικρού και μεγάλου κεφαλαίου (μικρομεσαίοι - μονοπώλια, πολυεθνικές, χρηματιστηριακό κεφάλαιο), με θολά τα ενδιάμεσα όρια, αποκτά κυρίαρχη μορφή αντίθεσης για τους μικρομεσαίους και καταλαμβάνει δεσπόζουσα θέση σε σχέση με την αντίθεση προς την εργατική τάξη. Η μεταβολή αυτή είναι ιστορικά μη αναστρέψιμη. Η έννοια της «μη αναστρέψιμης» κατάστασης δεν εδράζεται στη σφαίρα των ιδεών και της πολιτικής, αλλά στην ίδια την αντικειμενική αντίθεση μικρού και μεγάλου κεφαλαίου, η οποία ιστορικά δε θα τερματισθεί παρά με την εξάλειψη του ενός εκ των δύο. Νομοτελειακά το μεγάλο κεφάλαιο εξαλείφεται πρώτο αφού σε μια μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία κοινωνικοποιείται (εξαλείφεται) πρώτο, ενώ το μικρό κεφάλαιο θα απονεκρωθεί σε βάθος χρόνου, όταν πάψει, με οικονομικούς όρους, να είναι απαραίτητο στην κοινωνική παραγωγή.


Με βάση λοιπόν τις παραπάνω παρατηρήσεις ο «θάνατος του εμποράκου» δεν θα επέλθει ποτέ, τουλάχιστον στον καπιταλισμό, όσο και αν διάφοροι θεωρητικοί το θεωρούν σίγουρο!

Ενιαίο Μέτωπο. Το πρώτο βήμα;

.

Σχεδόν ένα χρόνο τώρα το αίτημα του λαού που δέχεται τις επιπτώσεις της κρίσης και των σκληρών οικονομικών μέτρων είναι η σύμπηξη ενός Μετώπου αντίστασης στις κυβερνητικές πολιτικές και στα Μνημόνια.


Το αίτημα γινόταν διαρκώς πιο έντονο όσο η κρίση βάθαινε και τα μέτρα το ένα διαδέχονταν το άλλον αλλά η αντίδραση ήταν αναιμική, συγκυριακή και θύμιζε περισσότερο μάχες οπισθοφυλακών παρά μάχες αντεπίθεσης του λαού.


Τα μάτια όλων ήταν στραμμένα στην Αριστερά. Από αυτή περίμεναν το άνοιγμα μιας πολιτικής μετώπου που θα χωρούσε όλο το λαό, κάθε θιγόμενο από τα μέτρα, κάθε εργαζόμενο, μικρομεσαίο, άνεργο, συνταξιούχο, αγρότη, νέο, φοιτητή, σπουδαστή και μαθητή. Ενός Μετώπου που δεν θα έθετε ιδεολογικοπολιτικούς όρους για να ενταχθεί κάποιος αλλά θα αρκούσε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα κατά των αντιλαϊκών πολιτικών της κυβέρνησης, της ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ, των μνημονίων και της παράδοσης της χώρας στο ντόπιο και ξένο χρηματιστηριακό – τοκογλυφικό κεφάλαιο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα γινόταν δυνατή η διατύπωση και των ειδικών μέτρων διάσωσης της χώρας από τα νύχια του πολυεθνικού κεφαλαίου και της εξουσίας του με μόνο στόχο την ανατροπή των πολιτικών του κεφαλαίου.


Στα blog επανειλημμένα έκαναν την εμφάνιση τους εκκλήσεις και τοποθετήσεις που πίεζαν προ αυτή τη κατεύθυνση. Όμως η σιωπή των κομμάτων της Αριστεράς ήταν στη πράξη «εκκωφαντική». Όλα ή επαναλάμβαναν τις ίδιες θέσεις όπως όταν δεν υπήρχε η κρίση ή αρκούνταν να ομφαλοσκοπούν και να θεωρούν το θέμα λυμένο στο πλαίσιο της δικής τις πολιτικής. Οι πιέσεις για μεταβολή αυτής της κατάστασης στρέφονταν κυρίως προς το ΚΚΕ στο οποίο, ανεξάρτητα από επί μέρους τοποθετήσεις, ο λαός εναπόθετε πάντα, και όχι άδικα, τις ελπίδες του για μεγάλες λαϊκές πρωτοβουλίες αντίστασης.


Στο σημερινό Ριζοσπάστη (25/8/10) προβάλλονται πρωτοσέλιδα δυο σημαντικότατες ειδήσεις: «ΛΑΪΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΕΝΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ» και « Κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ προς τις λαϊκές δυνάμεις που ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ για συμπόρευση με το ΚΚΕ»


Σπουδαίες πρωτοβουλίες πράγματι! Θυμίζουν εποχές μεγάλης κρίσης για το λαό και τη χώρα, όταν το ξεπέρασμα των κομματικών αναχωμάτων και η συγκρότηση Μετώπου ήταν προϋπόθεση διάσωσης των λαϊκών και εθνικών δικαιωμάτων.


Έχοντας υπόψη τη κατάσταση που επικρατεί και κυρίως την οργανωτική και πολιτική κατάσταση της Αριστεράς μπροστά στη κρίση, θεωρούμε ότι το εγχείρημα είναι ένα σπουδαίο βήμα. Το Ενιαίο Μέτωπο είναι ανάγκη δεν το συζητάμε. Ούτε μεμψιμοιρούμε για το πώς διατυπώνεται γιατί εδώ ο κόσμος καίγεται….


Όμως στο διάλογο αυτό πρέπει να πέσουν και άλλες προτάσεις και ιδέες. Ακόμη και η ιστορία της Αριστεράς και του ΚΚΕ τα θέτουν. Βοηθώντας προς αυτή τη κατεύθυνση θέτουμε διάφορα θέματα προς συζήτηση.


Τι μορφή θα έχει το ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ; Θα έχει δομή, θα έχει τοπικές και κεντρικές οργανώσεις θα έχει την απαραίτητη σχετική αυτοτέλεια ώστε να χωράει όλες τις λαϊκές δυνάμεις που παλεύουν ενιαία για ένα στόχο, ανεξαρτήτως ιδεολογικοπολιτικής τοποθέτησης;


Θα έχει ένα ελάχιστο πρόγραμμα στόχων ανατροπής της σημερινής πολιτικής που θα συσπειρώνει αλλά και θα αποτελεί βάση να οικοδομήσουν οι νέες δυνάμεις που θα ενταχθούν σε αυτό, ένα πραγματικό μαχητικό μέτωπο που στη πάλη θα ατσαλώνει, ενώνει και ενιαιοποιεί τις δυνάμεις που το προωθούν;


Θα μείνουν εκτός προσκλητηρίου οι οργανώσεις της Αριστεράς και οι δυνάμεις που βρίσκονται σε αυτές;


Θα μείνουν εκτός προσκλητηρίου οι τεράστιες ανέντακτες αριστερές δυνάμεις που αδρανούν, για διάφορους λόγους αλλά κυρίως εξαιτίας της αδράνειας των ίδιων των κομμάτων της Αριστεράς, το συντριπτικό ποσοστό των οποίων προέρχεται από το ΚΚΕ;


Θα είναι μέτωπο ατόμων ή μέτωπο λαϊκών δυνάμεων είτε αυτές εκφράζονται με φορείς είτε ατομικά; Το πολιτικά και οργανωτικά παραδείγματα του Παλλαϊκού Μετώπου και του ΕΑΜ δεν θα αξιοποιηθούν αναλόγως;


Τέλος, αν και το όνομα δεν έχει τόση σημασία, σηματοδοτεί πάντα τον προσανατολισμό. Θα ονομάζεται ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ή ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ; Μήπως το δεύτερο είναι πιο αντιπροσωπευτικό;


Τελειώνοντας αυτό το σημείωμα θεωρούμε ότι η πρωτοβουλία του ΚΚΕ πρέπει να ανοίξει και άλλο το εύρος της. Η πρωτοβουλία να μην αφορά μόνο τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και το ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ να αφορά και όλους τους φορείς της Αριστεράς, όλο το λαό.


Στην ουσία πρέπει να απευθύνεται προς:


- Όλο το λαό που θίγεται από τα μέτρα ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης κα ιδίως τους εργαζόμενους και τη νεολαία της χώρας.
- Τους δημοκράτες, προοδευτικούς, αριστερούς πολίτες,
- Τα αριστερά, προοδευτικά κόμματα και πολιτικές οργανώσεις,
-Τις ταξικές συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, της νεολαίας και των φτωχών μεσαίων στρωμάτων,
- Τους παλιούς αγωνιστές που αδράνησαν, αγωνιούν και καρτερούν.


Εκείνο που προβάλλει περισσότερο αναγκαίο από κάθε άλλη φορά είναι να μπει σε δεύτερη μοίρα το κάθε επιμέρους πολιτικό εμπόδιο γιατί αυτό που προέχει είναι η οργάνωση των δυνάμεων του λαού σε ένα ΜΕΤΩΠΟ για να αντιμετωπίσουμε και να ανατρέψουμε τη μεγάλη επίθεση των κυρίαρχων τάξεων που από κοινού με τη κυβέρνηση και τις ντόπιες και διεθνείς οργανώσεις του κεφαλαίου, ΣΕΒ, ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ, ΟΟΣΑ επιβάλλουν σκληρότατα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων και όλου του λαού.

Αυτό προέχει και αυτό περιμένει να ακούσει ο λαός.


Σχετικά δες: Το γράμμα που δεν έλαβε (ακόμη) ο λαός…

http://aristeripolitiki.blogspot.com/2010/05/blog-post_16.html

«Πες αλεύρι; Ο Σεπτέμβρης σε… γυρεύει»!!!

.

Πεντανόστιμη: «Πες αλεύρι; Ο Σεπτέμβρης σε… γυρεύει»!!!

Ένα σχόλιο στην ανάρτηση της Πεντανόστιμης «Ο μπαμπούλας του Σεπτέμβρη- πες αλεύρι» - http://pentanostimi.blogspot.com  

Καλό… Σεπτέμβρη….


Από πείρα λέω πως ό,τι έσπειρες θα θερίσεις… Τα από τον ουρανό θαύματα διάσωσης λαών όχι μόνο τελείωσαν αλλά δεν υπήρξαν ποτέ. Η θεολογία του Σεπτέμβρη με προβληματίζει.

Όλο αυτό το διάστημα γίνεται με τεράστια προπαγανδιστική πάλη για το κέρδισμα των συνειδήσεων. Τα μέσα της άρχουσας τάξης με μαεστρία πέρασαν όλα τα μέτρα σαν φυσικό επακόλουθο των ένοχων αμαρτιών μας. Πολλοί είναι αυτοί που νομίζουν ότι καλά τους κάνουν και τους κόβουν τους μισθούς και τις συντάξεις….!!!! Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, κυρίως όταν πρόκειται για μέτρα σε βάρος των «άλλων»!

Σε αυτή τη μάχη είδαμε καλά την Αριστερά; Την είδαμε να αντιπαρατάσσει στην προπαγανδιστική επίθεση της ολιγαρχίας, της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και των καναλιών του κεφαλαίου, την οργανωτική μάχη και τη γνωστή σε όλους πρακτική γειτονιά τη γειτονιά, πόρτα-πόρτα, μαγαζί το μαγαζί, τόπους δουλειάς; Είδαμε μεγάλες πρωτοβουλίες απελευθέρωσης των μαζών από μια κακόμοιρη καταγγελιολογία;


Νομίζουμε ότι το πολιτικό και οργανωτικό κενό της Αριστεράς θα καλυφθεί από τον αυθορμητισμό των μαζών έτσι ως από μηχανής θεός; Δεν ξέρουμε ότι ο αυθορμητισμός γιγαντώνεται και βρίσκει έδαφος να μετατραπεί σε πολιτική δύναμη αλλαγής μόνο όταν υπάρχει η οργανωμένη δύναμη αλλαγής, αλλιώς καταλήγει σε ένδοξο αδιέξοδο, όπως ο Δεκέμβρης του’08;


Όπως στρώσαμε έτσι θα κοιμηθούμε! Και αν δεν καταλάβουμε ότι μπροστά μας έχουμε όχι έναν Σεπτέμβρη αλλά πολλούς Σεπτεμβρίους και δουλειά βάθους με εντελώς νέα δεδομένα, ο Σεπτέμβρης που έρχεται θα είναι ένας θρίαμβος της άρχουσας τάξης και της προπαγάνδας της. Ας μην έχουμε αυταπάτες.


Αν δεν σώσουμε εμείς με αγώνες τον εαυτό μας κανείς δεν θα μας σώσει, ούτε ο… θεός «Σεπτέμβρης»!


Όσο και αν κάποιος έχει «αγάπες» με το ΚΚΕ παραθέτω ένα απόσπασμα από την ημερίδα που έκανε για τη κρίση στις 14/5/09, όταν πολλοί δεν είχαν αντιληφθεί ακόμη τον χαρακτήρα της κρίσης και το είδος των αντιδράσεων που έπρεπε να κάνει η εργατική τάξη, ο λαός και η Αριστερά. Δεν λέω τι έκανε αλλά μόνο τι επεσήμανε.


«Δεν μπορεί να προβλεφθεί εάν η σημερινή ή η αυριανή οικονομική κρίση θα οδηγήσει με άμεσο τρόπο στη διαμόρφωση συνθηκών που θα θέσουν στην ημερήσια διάταξη το καθήκον της επαναστατικής ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας. Μπορούμε όμως αναπόφευκτα να προβλέψουμε την όξυνση της ταξικής πάλης το επόμενο διάστημα. Εισερχόμαστε, δηλαδή, σε μια νέα φάση της ταξικής πάλης με διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά της προηγούμενης περιόδου. Όσο μακρόχρονη και να είναι αυτή, οι διεργασίες που συντελούνται είναι σημαντικές και μπορεί να επιδράσουν στη σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος».

Νομίζω ότι όλοι πρέπει να καταλάβουμε ότι «Εισερχόμαστε σε μια νέα φάση της ταξικής πάλης με διαφορετικά χαρακτηριστικά…» και μακροχρόνιες διαδικασίες και διεργασίες.

Αυτός θα είναι ο χαρακτήρας του νέου «Χειμώνα» που θα διανύσουμε αρχίζοντας από τον Σεπτέμβρη. Η δουλειά τώρα αρχίζει! Είμαι αισιόδοξος μόνο γιατί «η δουλεία τώρα αρχίζει». Και θα «γίνει». Με νέες δυνάμεις, νέους ανθρώπους, νέα οράματα. Όλα νέα, παραγωγή της κρίσης. Δεν έχω αισιοδοξία του ουρανού αλλά της πρακτικής που θα κάνουμε. Αυτή ανοίγει και τους ουρανούς.

Καλό… Χειμώνα…

Αποσιώπηση...

.
Την ώρα που οι εκπρόσωποι της ταξικής εξουσίας του ντόπιου και ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου επισκέπτονταν τον Καραμανλή για να του αναγγείλουν ότι η θητεία του τελείωσε και αποφάσισαν να αναθέσουν τη λήψη σκληρών οικονομικών μέτρων σε μια κυβέρνηση με λαϊκή βάση και εκλογική αναβάπτιση, δηλαδή στον ΓΑΠ, το ΚΚΕ διοργάνωνε ημερίδα για τη κρίση . Όταν όλοι οι τηλεοπτικοί "αναλυτές" έλεγαν οτι η κρίση είναι μόνο χρηματιστηριακή και επιφανειακή και έλεγαν ότι «δεν τρέχει τίποτα σοβαρό» και αυτά που λέει το ΚΚΕ περί κρίσης ήταν της φαντασίας και της επιθυμίας του!

Είμαι βέβαιος ότι ο κόσμος πίστευε αυτούς που απαξίωναν το ΚΚΕ και μάλιστα με κοροϊδευτικούς χαρακτηρισμούς ότι το δογματικό και σταλινικό ΚΚΕ ονειρεύεται μεγάλη κρίση για ιδεολογικούς λόγους!


Η ημερίδα του ΚΚΕ στις 14/5/09 με τίτλο «Η διεθνής οικονομική κρίση και η θέση της Ελλάδας» ανέδειξε από τότε το βάθος της κρίσης αλλά αποσιωπήθηκε από όλα τα μέσα ενημέρωσης.


Η απαξίωση αυτή, που κρατάει χρόνια, έπιασε βέβαια. Έτσι ο ελληνικός λαός δεν έμαθε αλλά ούτε ασχολήθηκε με το τι έλεγε το ΚΚΕ. Ακόμη και σήμερα κανένας δεν ξέρει τι έλεγε το ΚΚΕ το 2009 για τη κρίση. Ασχολούνταν τότε με τη Τζούλια που είχε πρώτο κανάλι πίστα!!!

Ο καθένας μπορεί να έχει την οιαδήποτε θέση για το ΚΚΕ τη πρακτική του, τη πολιτική του, την ηγεσία του κλπ. Όμως το να μη πληροφορείται βασικά πράγματα που αφορούν το άμεσο μέλλον, λόγω γενικής απαξίωσης, είναι εγκληματικό.


Χωρίς άλλα σχόλια παραθέτω μερικά αποσπάσματα από την ημερίδα εκείνη όπως καταγράφονται σε σχετική έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής». Σημειώνω οτι πολλά απο αυτά τα ξέρουμε πολυ καλά σήμερα αλλά τότε;;; (σε παρένθεση η σελίδα).


(7) Το αναπόφευκτο των κρίσεων βρίσκεται στο DNA του καπιταλισμού: Βρίσκεται στον αντιφατικό εμπορευματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής παραγωγής, στην αναρχία και ανισομετρία της, στην τάση να εξασφαλίζεται αρχικά το πρόσθετο καπιταλιστικό κέρδος με την εισαγωγή νέων μηχανημάτων πιο παραγωγικών, αλλά και με την εξαγωγή βιομηχανικού κεφαλαίου σε χώρες με φθηνότερη εργατική δύναμη, παράγοντες που οξύνουν την αντίθεση κεφαλαίου - εργατικής δύναμης, την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.


(10) Πρωτ' απ' όλα, έχει αποδειχτεί ότι, όταν ξεσπάει κρίση, υπάρχει ένας καταιγισμός παραπληροφόρησης, συσκότισης, προκειμένου να μη συνειδητοποιηθούν οι πραγματικές αιτίες και οι παράγοντες της κρίσης. Γιατί, αν συνειδητοποιηθούν, τότε θα γίνει ένα βήμα και προς τη χειραφέτηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος.


Στην παραπληροφόρηση βοηθά και το γεγονός ότι δεν υπάρχει άμεση μνήμη από το ξέσπασμα της προηγούμενης κρίσης…


(17) Η διεθνής καπιταλιστική οικονομία βιώνει μια βαθιά κρίση, με κύριο χαρακτηριστικό τον εκτεταμένο συγχρονισμό της. Η εκδήλωσή της ξεκίνησε αρχικά το 2007 στις ΗΠΑ, στον κλάδο των κατασκευών, με τη μορφή απαξίωσης κεφαλαίου σε χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις, λόγω εκτεταμένης κίνησης επενδυτικών παραγώγων σε τιτλοποιημένα επισφαλή στεγαστικά δάνεια. Ο κίνδυνος κατάρρευσης αμερικανικών χρηματοπιστωτικών κολοσσών με ισχυρές θέσεις στη διεθνή αγορά του χρηματικού κεφαλαίου προκάλεσε μια σταδιακή και γενικευμένη μεγάλη πτώση των τιμών στα σημαντικότερα χρηματιστήρια του κόσμου. Επρόκειτο για την «κορυφή του παγόβουνου» στην εκδήλωση μιας γενικευμένης κρίσης υπερπαραγωγής, υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου.


Τα σημερινά δεδομένα και οι εκτιμήσεις των διεθνών οικονομικών οργανισμών στην αισιόδοξη εκδοχή τους δίνουν το 2010 ως έτος κατώτατου σημείου της ύφεσης.


Η εκδήλωση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα


(18) Στην ελληνική οικονομία η κρίση εκδηλώθηκε ελαφρώς ετεροχρονισμένη σε σχέση με την ευρωζώνη. Μπήκε σε φάση ύφεσης το 2009, ενώ το 2008 ήταν χρονιά επιβράδυνσης στη διεύρυνση του ΑΕΠ. Το κυριότερο είναι ότι το τμήμα της Βιομηχανίας (Ορυχεία - Λατομεία, Μεταποίηση, Ηλεκτρισμός, Παροχή Νερού, κατά την αστική στατιστική) είχε κατά 4% συρρίκνωση το 2008/2007, βρισκόμενη σε ύφεση από το 2005.


(19) Ανεξάρτητα από τη φάση στον κύκλο της κρίσης, ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ελληνικής οικονομίας είναι η μακροχρόνια οξυμένη ελλειμματική δημοσιονομική της κατάσταση. Και μόνο με την επιβράδυνση του ΑΕΠ, που επιταχύνθηκε στο β' εξάμηνο του 2008, επιδεινώθηκαν θεαματικά οι όροι δανειοδότησης του κράτους.


Οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ πριν μια δεκαετία


(20) Για την εκτίμηση της σημερινής κρίσης και την πρόβλεψη εξόδου από την ύφεση διεθνώς και στην Ελλάδα, θεωρούμε χρήσιμο να αναφερθούμε στη γενική εκτίμησή μας για την κρίση που είχε εκδηλωθεί πριν μια δεκαετία περίπου. Επίσης, να θυμίσουμε την τότε πρόβλεψή μας για την περίοδο που θα ακολουθούσε.
Το 1998 βρισκόταν σε εξέλιξη μια άλλη φάση ύφεσης που είχε ξεκινήσει στα μέχρι τότε θεωρούμενα «οικονομικά θαύματα», στις χαρακτηριζόμενες ως «ασιατικές τίγρεις μια ύφεση που είχε αγκαλιάσει οικονομίες της ΝΑ Ασίας, αλλά και την Ιαπωνία, χώρες της Λατινικής Αμερικής, και με ορισμένο ετεροχρονισμό εκδηλώθηκε το 2000 στις ΗΠΑ.


(21) Τότε, το ΚΚΕ εκτίμησε ότι είχε εκδηλωθεί μια κρίση υπερ-παραγωγής ή, αλλιώς, μια κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, όπως και σε προηγούμενα χρόνια, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την κρίση του 1973. Υποστηρίξαμε ότι ήταν κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, ανεξάρτητα από τη μορφή που πήρε αρχικά η εκδήλωσή της.


Σε αντίθεση με τις αστικές διαφωνίες -που ξεκινούσαν από το ίδιο το ΔΝΤ- σχετικά με τα διαχειριστικά μέτρα για την επίσπευση εξόδου από τη φάση της ύφεσης ή για μια υποτιθέμενη πρόληψη της ύφεσης στις ΗΠΑ και σε άλλες καπιταλιστικές οικονομίες, το ΚΚΕ είχε προβλέψει ότι, έτσι ή αλλιώς, η έξοδος από την ύφεση, η αναζωογόνηση αλλά και το πέρασμα σε μια νέα ανοδική φάση διευρυμένης καπιταλιστικής αναπαραγωγής θα οδηγούσε στην εκδήλωση μιας νέας κρίσης υπερσυσσώρευσης, πιο βαθιάς και πιο συγχρονισμένης από την προηγούμενη.


Επίσης, το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει ότι σε όλες αυτές τις χώρες οι συνθήκες εργασίας, πληρωμής, ζωής της εργασίας (…) θα επιδεινώνονταν.


(24) Οι εσωτερικές αντιθέσεις του καπιταλισμού και ο διεθνής καπιταλιστικός ανταγωνισμός βρίσκονται σε τέτοιο επίπεδο που η εργατική τάξη, μισθωτοί που την προσεγγίζουν από την άποψη του εισοδήματος και του βιοτικού τους επιπέδου, καθώς και κατώτερα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων μπορούν να φρενάρουν την επιδείνωση της θέσης τους μόνο αν περάσουν στην αντεπίθεση, αν απαλλαγούν από κάθε πολιτική παγίδα συμβιβασμού, συναίνεσης, αποδοχής μιας δήθεν «συνεργασίας των τάξεων» για την αντιμετώπιση της κρίσης.


Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα χάνει το χαρακτήρα του ως πάλη για το μισθό - ωράριο κλπ. όταν ηγετικά του όργανα, όπως της ΓΣΕΕ, κλείνουν συμφωνίες με το ΣΕΒ για από κοινού αντιμετώπιση της κρίσης.


Το εργατικό και λαϊκό κίνημα μπορεί και πρέπει να ανασυνταχτεί με σαφή αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, σε τελευταία ανάλυση αντικαπιταλιστικό. Να αξιοποιήσει σε κάθε χώρα κάθε ρωγμή, κάθε τριγμό της αστικής διακυβέρνησης, με ανάλογο ιδεολογικο-πολιτικό προσανατολισμό και οργανωτική ετοιμότητα.


Για τον «καζινοκαπιταλισμό»


(33) Πρόκειται για τη θεωρία που ενοχοποιεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα για την κρίση, για την ύφεση στη βιομηχανική παραγωγή. Στην καλύτερη περίπτωση, ενοχοποιεί τις υπάρχουσες δομές και ρυθμίσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε διεθνές επίπεδο, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, οι Οργανισμοί (στην πραγματικότητα επιχειρήσεις) αξιολόγησης και δα-νειοδότησης κρατικών φορέων (34) μετοχικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, προϊόν της σύμφυσης βιομηχανικού-τραπεζικού κεφαλαίου, δηλαδή του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αυτή είναι η βάση του πλασματικού κεφαλαίου (π.χ., τα γνωστά «τοξικά ομόλογα») ή των πλασματικών χρηματιστηριακών τιμών βιομηχανικού, εμπορικού κεφαλαίου. Αυτή είναι η βάση του παρασιτισμού.


Δεν είναι παράδοξο φαινόμενο η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου να εμφανίζεται μέσω των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων που λειτουργούν ως χώρος συγκέντρωσης κάθε αναπασχόλητου εισοδήματος (καπιταλιστών και εργαζομένων) και μετατροπής του σε κεφάλαιο.


Είναι στη φύση του καπιταλισμού η τάση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και εξίσου στη φύση του είναι η τάση διόγκωσης του πλασματικού κεφαλαίου, όπως και η αναγκαστική διακοπή της υπερπαραγωγής και η απαξίωση του κεφαλαίου.


H Πίστη σπρώχνει στην υπερπαραγωγή, στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, μέχρι τη στιγμή που αναπόφευκτα θα διακοπεί αυτή η υπερπαραγωγή, η διευρυμένη καπιταλιστική παραγωγή. Θα διακοπεί όταν έχει τραβηχτεί στα άκρα της και μαζί θα έχουν οξυνθεί οι συνέπειες της αναρχίας και της σήψης (πλασματικό κεφάλαιο) της καπιταλιστικής παραγωγής, η αντίθεση κεφαλαίου - εργατικής δύναμης.


(52) Η προώθηση της πολιτικής των αναδιαρθρώσεων ενισχύει επίσης τη γενική τάση αύξησης της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης. Η διατήρηση ενός ορισμένου επιπέδου λαϊκής κατανάλωσης με μέτρα που διευκολύνουν την αύξηση των καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων (π.χ., μείωση των επιτοκίων) δίνει ώθηση στην υπερπαραγωγή για ένα διάστημα και έχει οδυνηρές συνέπειες για το λαό στη συνέχεια. Το παράδειγμα της διόγκωσης της δανειακής επιβάρυνσης, η οποία εξερράγη στις ΗΠΑ, είναι χαρακτηριστικό.


(54 ) ….Στον αντίποδά του (οράματος της ΕΕ των πολυεθνικών μονοπωλίων) βρίσκεται το όραμα της Ευρώπης του σοσιαλισμού που προϋποθέτει σύγκρουση και ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας, σε κάθε κράτος της Ευρώπης ξεχωριστά, μόλις ωριμάσουν οι συνθήκες. Ταυτόχρονα, η ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος σε διεθνές επίπεδο έχει μεγάλη σημασία.
Για να ανοίξει ο δρόμος γι' αυτήν την ελπιδοφόρα προοπτική πρέπει άμεσα να ενταθεί η ταξική πάλη, να δυναμώσει η ιδεολογική ζύμωση, να πολιτικοποιηθεί ο οικονομικός αγώνας με αφετηρία το στόχο: «Να πληρώσουν την κρίση τα μονοπώλια».


(73) Οι προσδοκίες για αυξανόμενη μέλλουσα να εξαχθεί υπεραξία από επιχειρηματικά σχέδια κατέρρευσε και ταυτόχρονα κατέρρευσε η ικανότητα των εργαζομένων να διατηρούν μέσω δανεισμού το επίπεδο διαβίωσής τους. 'Ήταν ο συνδυασμός αυτός που οδήγησε, που ξεκίνησε από τη σφαίρα της παραγωγής, που έκανε ένα υπό άλλες συνθήκες ασήμαντο πρόβλημα στεγαστικής πίστης να λειτουργήσει σα θρυαλλίδα. Η κατάρρευση των «στοιχημάτων» ξεκίνησε από την αδυναμία του παραγωγικού κεφαλαίου να εξάγει υπεραξία με τους απαιτούμενα γοργούς ρυθμούς. Αυτό έθιξε άμεσα το πράγματι αφύσικα ψηλό μερίδιο υπεραξίας που αναδιανεμόταν προς το χρηματικό κεφάλαιο. Και αυτό οδήγησε στη χρεοκοπία χρηματοπιστωτικών οργανισμών, που με τη σειρά τους επιδείνωσαν την κατάσταση των παραγωγικών επιχειρήσεων.


Συνεπώς, η κρίση ξεκίνησε από το παραγωγικό κεφάλαιο, εκφράστηκε σαν κρίση στεγαστικής πίστης, μεταφέρθηκε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και πλέον επιστρέφει για να επιτείνει την κρίση του παραγωγικού κεφαλαίου. Η κρίση δεν πήρε τη μορφή που έχει από την αυτονόμηση του χρηματικού κεφαλαίου, αλλά ακριβώς αντίθετα, επειδή το χρηματικό κεφάλαιο (και ιδιαίτερα οι πλασματικές δραστηριότητές του) είναι πάντα, εν τέλει, δέσμιο του παραγωγικού κεφαλαίου. H δράση αυτή του χρηματικού κεφαλαίου διευκόλυνε καταρχήν το παραγωγικό κεφάλαιο, καθώς ετεροχρόνισε την επαπειλούμενη κρίση. 'Όμως τελικά, ο ετεροχρονισμός της κρίσης οδήγησε, όταν αυτή αναπόφευκτα ξέσπασε, στο να πάρει ακόμη χειρότερες διαστάσεις.


(77) Δεν μπορεί να προβλεφθεί εάν η σημερινή ή η αυριανή οικονομική κρίση θα οδηγήσει με άμεσο τρόπο στη διαμόρφωση συνθηκών που θα θέσουν στην ημερήσια διάταξη το καθήκον της επαναστατικής ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας. Μπορούμε όμως αναπόφευκτα να προβλέψουμε την όξυνση της ταξικής πάλης το επόμενο διάστημα. Εισερχόμαστε, δηλαδή, σε μια νέα φάση της ταξικής πάλης με διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά της προηγούμενης περιόδου. Όσο μακρόχρονη και να είναι αυτή, οι διεργασίες που συντελούνται είναι σημαντικές και μπορεί να επιδράσουν στη σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος.

Παραοικονομία. Το παραπαίδι του συστήματος

Ένα σχόλιο στην ανάρτηση της CYNICAL «Τα καλά της παραοικονομίας» http://e-cynical.blogspot.com/

«Δεν αποτελεί καν μυστικό, αλλά ούτε και ντροπή το γεγονός ότι η μαύρη οικονομία στη χώρα μας αγγίζει το 25% του ΑΕΠ….».

Οι υπόγειοι ύμνοι στη παραοικονομία υπήρχαν από πάντα. Το ΔΝΤ δεν πρωτοτυπεί. Ομοίως παραοικονομία υπήρχε σε όλες τις χώρες. Στη δεκαετία του ’80 κάθε φορά που έγραφα ότι και στις λεγόμενες ανεπτυγμένες οικονομίες η παραοικονομία οργιάζει, έπεφταν να με φάνε γιατί το ήθελαν «ελληνικό παράπτωμα» σε έναν αγγελικό καπιταλιστικό κόσμο!

Για τη Γερμανία που προβάλλονταν από τότε ως παράδειγμα χωρίς παραοικονομία λέω πάντα το ίδιο. Όχι μόνο έχει παραοικονομία αλλά πρωτοπορεί και στη παγκόσμια διαφθορά, πρωτοπορεί και στη περίθαλψη εγκληματιών – φοροφυγάδων και διαφθορέων τύπου Χριστοφοράκου ή προέδρου της Τελεφούνκεν.

Στην αρχή της δεκαετίας του ’90 είχα υπολογίσει ότι αν στην Ελλάδα εφαρμόζονταν επακριβώς η φορολογική νομοθεσία, οι φόροι (+ ασφ. Εισφορές) θα έφταναν από το 35% στο 54-55% του ΑΕΠ, πράγμα πρωτοφανές σε όλο τον κόσμο! Η ανώτερη Σουηδία τότε είχε 52-53%.

Με άλλα λόγια έλεγα ότι τους φόρους οι έλληνες φορολογούμενοι τους πληρώνουν αφού μόλις 2-3% υπολείπονταν από τον μ.ο. της ΕΕ. Άρα η φορολογία ήταν εντελώς άδικη γιατί τη πλήρωναν οι νόμιμοι δηλαδή οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και οι «συνεπείς» που αδυνατούσαν να φοροδιαφύγουν. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και σήμερα.

Το να έχουν κάποιοι Έλληνες 1 τρισεκ. καταθέσεις στην Ελβετία (δεύτεροι στον κόσμο!) σε εποχές κρίσης, λέει πολλά. Δεν είναι καταθέσεις της κυρά Κατίνας της καφετζού που απέκρυψε το εισόδημα από το καφέ. Ούτε καν λεφτά των διεφθαρμένων πολιτικών που έλαβαν «δωράκια» από τη Ζήμενς, τη ΜΑΝ και τη TORM1. Τόσα χρήματα μόνο από παράνομα και νομιμοφανή κέρδη του μονοπωλιακού κεφαλαίου μπορούν να συσσωρευτούν. Αυτή είναι η κάρδια της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής.

Πριν λίγα χρόνια παραβρισκόμενος σε μια συνάντηση για τις τιμές των καυσίμων είπα ότι η πάταξη του λαθρεμπορίου προέχει για την ομαλοποίηση της αγοράς για να λάβω μουρμουρητά την απάντηση «τι λες τώρα και ποιος θα πιέζει τις τιμές, θέλεις να εκτιναχθεί ο πληθωρισμός;»!!! Να και η ηθική δικαίωση της παραοικονομίας. Βοηθάει το λαό να πληρώνει λιγότερα! Με βάση όμως την αλήθεια ότι οι φόροι τελικά πληρώνονται, ιδίως με έμμεσους φόρους, παραβλέπουν ότι αυτός που αγοράζει «φθηνά» λόγω παραοικονομίας το πληρώνει διπλά. Αυτά όμως ήταν πάντα «ψιλά γράμματα» για τους διώκτες της παραοικονομίας.

Και τώρα που βγήκαν παγανιά για κτύπημα της φοροδιαφυγής παίζεται το ίδιο έργο. Να πιαστούν τα μικρά ψάρια για να καλύψουμε κάποια ελλείμματα με κερασάκι κάποιους επώνυμους και να τελειώσει το πράγμα. Όπως έγινε και με τους υψηλόμισθους ΔΥ που κτυπήθηκαν δια της καρατόμησης όλων των μισθών(!) και των υψηλο/χαριστικών συντάξεων που πατάχθηκαν με καρατόμησης όλων των συντάξεων…

Ωστόσο τόσα χρόνια, παράλληλα με την εξάπλωση της διαφθοράς προς τα κάτω εξάπλωσαν και τη παραοικονομία και τη φοροδιαφυγή. Συμμέτοχοι με το αζημίωτο και οι επίορκοι ΔΥ. Εκμαυλίστηκαν και εξαγοράστηκαν έμμεσα συνειδήσεις εξαγοραστών, εξαγοραζομένων και παρανόμων. Δημιούργησαν ένα τεράστιο στρώμα ενόχων φοροφυγάδων που μέσω της συλλογικής ενοχής μεταβλήθηκαν σε υπερασπιστές της φοροδιαφυγής όλων και κυρίως του μεγάλου κεφαλαίου. Ήταν «μαγκιά» και κατόρθωμα η φοροδιαφυγή. Την εξέθρεψε και το σύστημα με τη σφαγιαστική φορολογία των άτυχων κορόιδων που δεν μπορούσαν να την αποφύγουν. Η συλλογική ενοχή από μεγάλο μέρος του λαού, υπήρξε ο μεγαλύτερος σύμμαχος των μεγάλων φοροφυγάδων.

Το ΔΝΤ κάτι ξέρει!


Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι τίμιος επιχειρηματίας κατά κανόνα σημαίνει πτωχευμένος επιχειρηματίας. Πώς να ανταγωνισθεί αυτόν που κλέβει φόρους, ένσημα και μισθούς και τα μετατρέπει σε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα; Όποιος έχει κάνει μικρός επιχειρηματίας που όταν τον βλέπουν αλλάζουν δρόμο γιατί θα τους ζητήσει δελτίο αποστολής και τιμολόγιο, θα καταλάβει πως η παραοικονομία είναι μια δροσιστική χαβούζα μέσα στην οποία όποιος δεν πέφτει τον στέλνουν στη κόλαση!


Για τα κράτη που δείχνουν μικρή παραοικονομία δεν είναι βέβαιο ότι έτσι είναι. Πχ τα ναρκωτικά και τα έσοδα της μαφίας στις ΗΠΑ πως μετρώνται; Οι νόμιμες φοροαπαλλαγές τεραστίων «επενδύσεων» δεν είναι έμμεσα παραοικονομία; Στην Ελλάδα μια επένδυση 20.000 ευρώ, επιχείρησης με βιβλία Β΄ κατηγορίας θα έχει φορολογηθεί προηγούμενα ως κέρδος με συντελεστή 30-35% ενώ η ίδια επένδυση μιας ΑΕ με 25% και σε 4 χρόνια με 20% συν τα «αναπτυξιακά κίνητρα» και τα «προγράμματα». Να βάλω τη διαφορά στη «νόμιμη» παραοικονομία ή στη φορολογική δικαιοσύνη;


Τέλος εκτός της κλεπτοπαραοικονομίας υπάρχει και η «παραοικονομία επιβίωσης». Αν εφαρμοσθεί ο νόμος πλήρως, χωρίς να αλλάξει το φορολογικό πλαίσιο, απλά κάποιοι θα κλείσουν και η ανεργία θα εκτιναχθεί. Μιλάμε για δεκάδες, ίσως εκατοντάδες χιλιάδες μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις. Πίσω από αυτό το επιχείρημα κρύβεται η ασυλία της μεγάλης φοροδιαφυγής και κτίζεται η ηθικοποίηση της ένοχης συλλογικής συνείδησης που υπερασπίζει τη φοροδιαφυγή. Αντί το σύστημα να εκλογικευθεί νομίμως διαχωρίζοντας την ήρα από το στάρι, εκλογικεύει και «νομιμοποιεί» ατύπως τη παραοικονομία και τη φοροδιαφυγή στο όνομα των αδυνάτων με σκοπό να κρατάει τους τελευταίους πάντα ομήρους.


Έγραφα 19 χρόνια πριν….

Φοροδιαφυγή:

Η πολυπλοκότητα ενός προβλήματος

(Αποσπάσματα από άρθρο που δημοσιεύτηκε
σε ειδικό ένθετο της «Ναυτεμπορικής» - 1.12.1991)


"Η φοροδιαφυγή και γενικά η παραοικονομία αποτελούν ένα πολύπλοκο οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα που μαστίζει τη Χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Ίσως δεν είναι υπερβολή να συγκριθεί με το πρόβλημα της ανάπτυξης, του πληθωρισμού και των δημοσίων ελλειμμάτων με τα οποία προφανώς συνδέεται ποικιλότροπα.


Είναι μάλλον δύσκολο να βρει κανείς σήμερα μία χώρα σε όλο τον πλανήτη όπου δεν υπάρχει φοροδιαφυγή, εκτός ίσως από αυτήν όπου οι φόροι είναι ανύπαρκτοι. Είναι γενικά παραδεκτό ότι σε όλες τις δυτικές χώρες γίνεται εκτεταμένη φοροδιαφυγή τόσο στο εσωτερικό τους όσο και στις διεθνείς συναλλαγές, με υπο-υπερτιμολογήσεις ή άλλες μέθοδες φοροδιαφυγής από τις πολυεθνικές εταιρείες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα παραοικονομίας είναι αυτό της Ιταλίας, όπου φτάνει στο 35% του ΑΕΠ και ακολουθείται φυσικά από τη φοροδιαφυγή. Δεν είναι μάλιστα λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητα της Ιταλίας στηρίχθηκε κατά πολύ στο εύρος της παραοικονομίας. Η σοβαρή αυτή επισήμανση δείχνει -αν μη τι άλλο- ότι το πρόβλημα της φοροδιαφυγής δεν είναι μονοσήμαντο και έχει ισχυρά κοινωνικοοικονομικά και πολιτικά στηρίγματα.


(…)
Είναι δυνατόν, όμως, αυτή (η φοροδιαφυγή) να γίνεται μόνο από τις ΜΜΕ; Φυσικά όχι. Όπως αδύνατο είναι να γίνεται και από τους μισθωτούς που ελάχιστα μπορούν να αποκρύψουν. Μοιραία πρέπει να αναζητήσουμε τη φοροδιαφυγή στα μεγάλα εισοδήματα, λ.χ., στις 10.2.1990 είχε ανακοινωθεί ότι σε 10 μεγάλες εταιρείες αποκρύφτηκαν κέρδη 6,8 δις, τη στιγμή που είχαν δηλώσει ζημίες 2,8 δις! Φυσικά είναι περιττό να πούμε για τις νόμιμες φοροαπαλλαγές που έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα οι μεγάλες Α.Ε. να πληρώνουν μόνο 14% περίπου φόρο στα συνολικά καθαρά κέρδη.


Η πολυπλοκότητα του προβλήματος


Είναι εύκολο να είσαι κατά της φοροδιαφυγής των… άλλων και να μην υπάρξει καμιά συνέπεια! Δηλαδή να μην γίνει τίποτα. Αυτή τη συνταγή ακολουθούν επί χρόνια οι κυβερνήσεις. ΟΧΙ μόνο αυτό. Όταν οι παρεμβάσεις και η φοροδιαφυγή διογκώνονται, τότε οι φοροφυγάδες νομιμοποιούνται προς δόξα και απελπισία των ειλικρινών φορολογουμένων! Όχι λίγες φορές, όσοι καθυστερούσαν λίγες μέρες ή έκαναν μικροπαραβάσεις πλήρωναν υπέρογκα πρόστιμα, ενώ όσοι καθυστερούσαν χρόνια και έκαναν μεγάλες παραβάσεις, ή είχαν εκπτώσεις (ευνοϊκοί συμβιβασμοί) ή δεν πλήρωναν ποτέ (πρόστιμο χαλυβουργικής κ.λπ.). Με τέτοια κρατική συμπεριφορά πώς να μην ‘εκτρέφεται’ η φοροδιαφυγή;
(…)


Η ιδεολογία της ενοχής


Όχι λίγοι θεωρητικοί και ηθικολόγοι της πάταξης της φοροδιαφυγής βάλλουν συλλήβδην κατά των φοροφυγάδων, ιστάμενοι, τάχα, υπεράνω συμφερόντων. Κανείς, βέβαια, δεν μπορεί να υπερασπίζεται τη φοροδιαφυγή. Η ισοπεδωτική και άκριτη καταδίκη, όμως, όλων των φοροφυγάδων δημιουργεί ένα μέτωπο κοινωνικής ενοχής, κατά συνέπεια αλληλεγγύης, ανάμεσα σε τεράστιο αριθμό του πληθυσμού. Όποιος δεν πήρε απόδειξη, όποιος πούλησε κουλούρι χωρίς παραστατικά, όποιος έκανε μια δουλειά χωρίς απόδειξη, όποιος μάζεψε ελιές χωρίς να δηλώσει το εισόδημα κ.λπ., μαζί με τους λαθρέμπορους και τους φοροφυγάδες που αποκρύπτουν δισεκατομμύρια, νιώθουν ένοχοι και αλληλέγγυοι! Έτσι, αντί να στηθεί ένα μέτωπο για την πάταξη της μεγάλης φοροδιαφυγής στήνεται ένα μέτωπο προστασίας της. Είναι, συνεπώς, ανάγκη να διαχωριστεί ακριβώς ποια φοροδιαφυγή πρέπει πρώτα και κύρια να παταχθεί, ώστε να σχηματισθεί το μέτωπο εκείνο των κοινωνικών δυνάμεων που θα στηρίζει μια τέτοια πολιτική".


Αυτά πριν 19 χρόνια!


Σήμερα η κυβέρνηση ακολουθεί ακριβώς τον ίδιο δρόμο «πάταξης» της φοροδιαφυγής, δημιουργώντας μέτωπο υπεράσπισής της από τα χιλιάδες αδύναμα θύματά της ενώ πολλαπλασιάζει συνεχώς τις φοροαπαλλαγές και τα επενδυτικά κίνητρα (παροχές) προς το μεγάλο κεφάλαιο. Στο τέλος όλοι ξέρουν ποιοι θα πληρώσουν. Οι έμμεσοι φόροι καραδοκούν….




Εκτός αν επί τέλους πούμε φτάνει πια, άι στο διάολο «νύχτα και με ελικόπτερο»!!!

Συγκρίσεις

Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης των φόρων, τα νομικά πρόσωπα (ΑΕ, ΕΠΕ κλπ) πλήρωσαν το 2009 φόρους ύψους 3,8 δισεκ. ευρώ. Αυτά αποτελούν το 17% των άμεσων φόρων, το 7,51% των φόρων του ελληνικού λαού και το 1,49 του ΑΕΠ! Τόσο ωραία!


Όποιος θέλει μπορεί να κάνει το οποιοδήποτε σχόλιο περί νόμιμης η μη φοροδιαφυγής αλλά δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα νούμερα (Κρατικός προϋπολογισμός 2010) που κραυγάζουν για τι είδους φορολογική δικαιοσύνη έχουμε.


Στα υπόψη ότι με το νέο φορολογικό νόμο οι συντελεστές φορολογίας των μη διανεμομένων κερδών που διογκώνουν τα κεφαλαιοποιημένα κέρδη των ΑΕ, μειώνονται στα επόμενα χρόνια κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες, την ίδια ώρα που μας ξεσκίζουν στη φορολογία!


Μας νοιάζει πολύ αν όλα αυτά γίνονται στη νόμιμη ή παράνομη οικονομία; Μονά ζυγά εμείς θα πληρώσουμε!!!!

Διαστροφές...

.

Το ότι η διαστροφή της πραγματικότητας είναι μια κανονική διαδικασία ρουτίνας για κάθε άρχουσα τάξη και κάθε εξουσία δεν είναι ούτε νέο, ούτε περίεργο. Άλλωστε αυτό έχει αναδειχτεί από κάθε αντικειμενικό μελετητή και δεν χρειαζόμαστε αποδείξεις.


Αφορμή για την υπενθύμιση αποτέλεσαν κάποιες σκόρπιες ειδήσεις που διάβασα επιστρέφοντας από τις διακοπές.


Διαστροφή 1


«Αποχώρησαν οι αμερικανοί από το Ιράκ!


»Χιλιάδες στρατιώτες μάχιμων μονάδων των ΗΠΑ αποχώρησαν από το Ιράκ κάνοντας πράξη την υπόσχεση του Ομπάμα! Παραμένουν «μόνο» 56.000 «για να εκπαιδεύσουν τις ιρακινές δυνάμεις»!!!


Ποιόν δουλεύουν; Είναι οι 56 χιλιάδες λίγοι έχοντας μάλιστα από μπροστά τους 200.000 στρατό που διοικούν δωσίλογοι; Εύχομαι να έχουν την ίδια τύχη με το Βιετνάμ όταν «βιενταμοποιήθκε» ο πόλεμος με τους Βιετ-κόγκ.


Διαστροφή 2


«Ο πόλεμος στο Ιράκ κάθε άλλο παρά δημοφιλής μπορεί να χαρακτηριστεί για τους Αμερικανούς. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι δημοφιλής, όταν -σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε την Τετάρτη το αμερικανικό Πεντάγωνο- η χώρα θρηνεί 4.419 νεκρούς στρατιώτες».


Τι να πει κανείς; Αν δηλαδή δεν σκοτώνονταν οι αμερικανοί θα ήταν δημοφιλής ο πόλεμος; Οι ιρακινοί νεκροί που ξεπρνάνε το 1 εκατ. και κατ άλλους το 1,35 εκατ. δεν τους λέει απολύτως τίποτα; Όταν όμως τα μέσα ενημέρωσης αναφέρονται μονομερώς στην αμερικανική πλευρά οι άλλοι νεκροί είναι σαν το χαλάζι που πέφτει και χάνεται. Οι αμερικανοί ευκόλως θα θεωρούσαν δημοφιλή έναν πόλεμο που σκοτώνει αρκει να μη σκοτώνει αμερικανούς!
Αυτό και αν είναι διαστροφή!




Διαστροφή 3


«Ρουτίνα οι φωτογραφίες εξευτελισμού Παλαιστινίων από Ισραηλινούς στρατιώτες… Διαστάσεις παίρνει στο Ισραήλ η υπόθεση με τις φωτογραφίες τύπου Αμπού Γκράιμπ όπου στρατιώτες ποζάρουν ανέμελοι δίπλα σε Παλαιστίνιους με δεμένα χέρια και μάτια ή ακόμα και νεκρούς».


Μα φυσικά είναι ρουτίνα! Αν όμως γινόταν το αντίθετο, ακόμη και το ολοκαύτωμα θα ωχριούσε μπροστά στο… έγκλημα των Παλαιστινίων! Φαντασθείτε αυτά που γίνονται και δεν αποκαλύπτονται. Ωστόσο με φωτο ή χωρίς φωτο, η πλειοψηφία των Ισραηλινών υποστηρίζει τη κατοχή και τη λήψη μέτρων κατά των… εγκληματιών -τρομοκρατών Παλαιστινίων!


Τυχαία διαστροφή; Δεν νομίζω!
 Διαστροφή 4


Στα δικά μας τώρα.


Είναι γνωστό ότι ο κ. Κ. Μίχαλος του ΕΒΕΑ μιλάει κάθε μέρα σε όλες τις κλίσεις για ελεύθερο και ακηδεμόνευτο ανταγωνισμό. Για έξωση του κράτους από την επιχειρηματικότητα. Διαμαρτύρεται για τις συντάξεις των… τεμπέληδων που δεν κόλλησαν πολλά ένσημα, για τα… υψηλά μεροκάματα των εργαζομένων, για τις διαδηλώσεις, για τις αμειβόμενες υπερωρίες, για τις ενισχύσεις των αγροτών, για τις κοινωνικές δαπάνες (κρατικές σπατάλες τις λέει) και άλλα τέτοια.


Τώρα με τη δημοσίευση του νόμου για τα επενδυτικά κίνητρα [επιχορήγηση - χάρισμα μέχρι 50% της (υπερτιμολογημένης)επένδυσης!] αντί να επιτεθεί στο κράτος και να το καλέσει να μη σπαταλάει λεφτά των φορολογουμένων για να τα χαρίζει σε επιχειρήσεις, επιτίθεται στο κράτος γιατί δεν τα χαρίζει ανεξέλεγκτα και γιατί δεν τα χαρίζει μόνο στις «εκλεκτές» (μονοπωλιακές)επιχειρήσεις!!! Το επιχείρημα πάντα ίδιο με κάθε κεφαλαιοκράτη: «Να προωθηθούν οι επενδύσεις»!!! Για το καλό του... λαού βέβαια και των… εργαζομένων! Τα καλά και συμφέροντα!


Σύμφωνα με τον κ. Μίχαλο λοιπόν, «το νέο σύστημα αναπτυξιακών κινήτρων αποτελεί, αναμφισβήτητα, μια θετική κυβερνητική πρωτοβουλία που μπορεί να συμβάλλει υπό όρους στην αύξηση της παραγωγής, τη βελτίωση της παραγωγικότητας»… αλλά η βαριά φορολογία και η αδυναμία πρόσβασης στην τραπεζική αγορά, αποτελούν ανυπέρβλητα εμπόδια για την αποτελεσματικότητα του νέου αναπτυξιακού νόμο.

Περίεργο. Όταν τους χαρίζουν χρήμα βλέπουν αμέσως "αύξηση της παραγωγής, και βελτίωση της παραγωγικότητας"!!!


Έτσι χωρίς ντροπή εκτός από το τζάμπα χρήμα που θα πάρει ζητά να καταργηθούν: «Οι διαδοχικές έκτακτες φορολογικές αφαιμάξεις των δυναμικότερων (μονοπωλιακών) επιχειρήσεων (!!!), η κατακόρυφη αύξηση του φόρου επί των διανεμομένων κερδών (…) οι υψηλοί(!) φορολογικοί συντελεστές (…) οι περιβαλλοντικοί και «πράσινοι» όροι επιχορήγησης της επένδυσης…». Ζητάει χωρίς ντροπή και ανεξέλεγκτα «Το σύνολο των ενισχύσεων να καταβάλλεται στις επιχειρήσεις μέσα στον πρώτο μήνα το αργότερο, από την έναρξη της λειτουργίας της επένδυσης»!!! Δηλαδή πάρε τα λεφτά και τρέχα…


Ζητά ακόμη τον αποκλεισμό απο τα κίνητρα των μικρών επιχειρήσεων αφού «τα ποσοστά ενίσχυσης, που προβλέπει το νομοσχέδιο διαιωνίζουν τις σημερινές αναποτελεσματικές δομές».


Με λίγα λόγια όχι μόνο να δίνονται κίνητρα και να καταργηθούν οι φόροι αλλά αυτά να είναι μόνο για τις μεγάλες επιχειρήσεις. Εννοείται φυσικά οτι οι μικρές και όχι θυγατρικές και εξαρτημένες, επιχειρήσεις, όπως μέχρι τώρα, δεν θα πάρουν ούτε ευρώ απο τα κίνητρα αλλά έτσι το γράφουν... Κατά τα άλλα είναι υπέρ της ελεύθερης επιχειρηματικότητας και του ελεύθερου και αδολίευτου ανταγωνισμού αφού πρώτα πάρει τα λεφτά!


Τέλος δεν παραλείπει να αμφισβητήσει ευθέως και με θράσος την «κοινωνική σημασία που έχει η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και η διατήρηση παλαιών» και μας διδάσκει αυθαίρετα ότι «η ισόρροπη ανάπτυξη και η πληρέστερη αξιολόγηση παραγωγικών πόρων (τρέχα γύρευε...) υπηρετούνται πολύ καλύτερα με σύγχρονες προηγμένες τεχνολογίες εντάσεως κεφαλαίου και όχι μέσω παραγωγικών δραστηριοτήτων εντάσεως εργασίας». Φίνα διαστροφή! Αυτό είναι! Να δίνονται κίνητρα για κατάργηση και όχι δημιουργία θέσεων εργασίας. Τα λεφτά των εργαζομένων και των φορολογουμένων δηλαδή να συμβάλλουν στη γιγάντωση του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας. Για όσους δεν κατάλαβαν, θεωρούν κάθε θέση εργασίας σπατάλη!!!


Αυτό θα πει κανονική διαστροφή κάθε έννοιας λογικής.


Κάτι τους χρειάζεται όλους αυτούς αλλά πότε;;;;

Ολόσωμη υποδούλωση

.

Του Γιώργου Σαρρή στο: http://giorgossarris.blogspot.com/

Πανηγυρισμοί, χειροκροτήματα, τυμπανοκρουσίες, πυροτεχνήματα!

Ολόσωμη υποδούλωση και βάλε.

Η επιτροπή κατοχής είπε τα πάμε καλά με το σκλαβοσύμφωνο.

Το εκπληρώνουμε επαρκώς σαν υπάκουοι υποτακτικοί. Το προσωπικό βγήκε στις οθόνες πανηγυρίζοντας και κατακεραύνωσε τις Κασσάνδρες που έλεγαν ψέματα πως μας πάνε για κρεμάλα στην ψύχρα.

Σιγά! Πόσοι πεθάνανε; Λίγοι. Αποδεκτό!

Πόσοι χρεοκόπησαν; Το αντέχουμε (Εμείς που έχουμε!)

Πόσοι δεν πήγαν διακοπές; Ας πρόσεχαν, θα κάνουμε λίγο υπομονή ακόμα(Εμείς που πήγαμε!)

Πόσοι θα πεινάσουν και πόσοι δεν θάχουν ν' αγοράσουν φάρμακα; Ο αριθμός είναι εντός λογικών ορίων και δεν προκαλεί τριγμούς κι ανησυχίες(Σ' εμάς που δεν πεινάμε!)



Τα πράγματα πάνε καλά. Η προσπάθεια(των άλλων) πρέπει να συνεχιστεί!

Θα ανοίξουμε πάση θυσία το δρόμο από τους παρείσακτους ουτοπιστές. Γιατί κι η πολλή δημοκρατία άχρηστη κι ενοχλητική...ποιός ο λόγος αν ο ισολογισμός βγαίνει μείον;

Κάντε άκρη...να κουβαλήσουμε τα παιδιά μας στα καμιόνια για τα εργοτάξια του μέλλοντος,

χωρίς μιστούς, συντάξεις κι άλλα τέτοια περιττά, γραφειοκρατικά και πασέ.

Ο κόσμος πήγε λάθος. Ζούσαμε παραπάνω από όσο μας έπρεπε.

Κάτι σαν άνθρωποι αντί για ζώα. Σχολεία της πλάκας, νοσοκομεία της συμφοράς, κοινωνικό κράτος σκέτο χάος. Τι τα θέλαμε τέτοια που ήτανε;

Τα κόβουμε τελείως κι ησυχάζουμε. Τηλεόραση και πολύ μας.

Αλλάζει ο κόσμος. Ο καθένας μόνος του όπως μπορεί.

Εμπρός για μια "κοινωνία" των αξίων και δυνατών.

Οι άλλοι στον Καιάδα σκουλήκια!

Μόνο που κάποια στιγμή η σφυρίχτρα του φύλακα θα ουρλιάξει ταραγμένη.

Και τα σχισμένα κουρέλια θα βγούνε στο δρόμο ακόμα και άδεια από κορμιά,

Γιατί το άδικο είναι οι χιλιάδες άδειοι δρόμοι του κόσμου που διψάνε για όνειρο,

Και τότε ο τρόμος ξέχειλος θα λιώσει τα όρια σα χιόνια,

και τα σπιθίσματα της άνοιξης τόσα πολλά που θα προκαλούν εγκαύματα και μόνο με το κοίταγμα,

κι η ελπίδα η καινούργια ένας άνεμος γελαστός και αγέραστος,

κι ο χρόνος ο παλιός θα τα βρει με τα ποτάμια που θάρχονται

κι η πόλη θα σκοτεινιάσει για πολύ...

Όσο ακριβώς της χρειάζεται

για να πλυθούνε οι δρόμοι από τη μπόχα

των αρχαίων κυβερνητών.

Άλλαξε ο καπιταλισμός;

.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που προσπαθούν να μας πείσουν ακόμη και σήμερα, μέσα στη βαθιά κρίση του καπιταλισμού ότι αυτός άλλαξε τόσο που καμιά σχέση δεν έχει με τον κλασσικό καπιταλισμό των παλαιοτέρων κρίσεων. Αυτό το κάνουν θεωρώντας ότι κανένας δεν θα ασχοληθεί με την ιστορία για αν δει τι γινόταν πραγματικά σε άλλες εποχές.
Όμως με ελάχιστο ψάξιμο βρίσκει κανείς όλα όσα χρειάζεται για να τους διαψεύσει σχεδόν σε όλα τα σημερινά επιχειρήματά τους.

Ας συγκρίνουμε μόνο το ρόλο του ΔΝΤ και του αντίστοιχου ΔΟΕ των παλιότερων κρίσεων.

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο "Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα" του Ν. Μπελογιάννη έφτασα στο κεφάλαιο "Ο ρόλος του ΔΟΕ" (στη χρεοκοπία του 1932), το οποίο είναι έξοχο και επίκαιρο όσο ποτέ, για αυτό που γίνεται σήμερα με το ΔΝΤ, την οικονομική ολιγαρχία, τη κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα. Όπου ΔΟΕ (Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος) διάβαζε ΔΝΤ.

 «Ο ΔΟΕ είναι ένα από τα δώρα που χάρισε στην Ελλάδα η πολιτική των αστοκοτζαμπάσηδων και το ξένο κεφάλαιο. Είναι το σήμα κατατεθέν της ιεράς συμμαχίας των ντόπιων με τους ξένους κεφαλαιούχους. Όλος ο κόσμος βουίζει πως η επιβουλή του αποτέλεσε και αποτελεί σοβαρή μείωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Και όμως εμείς, η «επίσημη» Ελλάδα, καμαρώνουμε γιατί τάχα ο ΔΟΕ έσωσε την Ελλάδα!


Δεν είναι λίγοι οι αστοί πολιτικοί και οικονομολόγοι που τον υμνήσανε και τον δοξολογήσανε επειδή, καθώς λένε, έσωσε τον τόπο μας από την οικονομική καταστροφή.


Ανάφερα αρκετά στο κεφάλαιο που περιγράφω τον τρόπο της επιβολής του. Ακόμα κι ο Άγγελος Αγγελόπουλος το 1937 έγραφε ότι «η εγκαθίδρυσις του ελέγχου είχεν αναμφισβητήτως αγαθά αποτελέσματα επί της ελληνικής οικονομίας».


Το πιο αξιοθρήνητο για την κυρίαρχη τάξη είναι που προσπαθεί να ξεμοναχιάσει την οικονομική πλευρά του ζητήματος, χωρίς να δίνει καμιά σημασία στην πολιτική, προσπαθεί να ξεχωρίσει το ΔΟΕ από τους ξένους τοκογλύφους, λες κι αποτελεί κανένα ανεξάρτητο οικονομικό οργανισμό που δουλεύει για τα συμφέροντα της χώρας.


Εκεί είναι πιο εύκολο να θολώσεις τα νερά με χίλιους δυο ταχυδακτυλουργικούς λογαριασμούς και με γελοία σοφίσματα. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική.


Ο ΔΟΕ επιβλήθηκε με τη βία από το ξένο κεφάλαιο και τους ντόπιους αστοκοτζαμπάσηδες, με μοναδικό σκοπό να εξασφαλίσει μια για πάντα τα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων τοκογλύφων. Όταν πάρουμε σαν βάση αυτή την ολοφάνερη διαπίστωση, τότε αμέσως βγαίνει το συμπέρασμα ότι όποιος παινεύει το ΔΟΕ ή είναι άθλιος πράκτορας αυτών που μας τον επιβάλανε ή δεν ξέρει τι του γίνεται και λέει κουραφέξαλα.


Γιατί είναι αφάνταστο ένας ληστρικός οργανισμός, που μοναδικός του σκοπός είναι να ξεζουμίζει το λαϊκό εισόδημα μιας χώρας, να συντελεί ταυτόχρονα και στην πρόοδο αυτής της χώρας!

Όλο τον 20ο αιώνα, ο λαός μας γίνεται όλο φτωχότερος και μια από τις κυριότερες αιτίες είναι ότι το ότι ένας μεγάλο μέρος από το εθνικό εισόδημα πήγαινε στο εξωτερικό ή συγκεντρώθηκε στα χέρια των ντόπιων πλουτοκρατών. Και το έργο αυτό ανάλαβε να το εκτελεί ο ΔΟΕ. Έτσι, σιγά - σιγά, το αγαπημένο τούτο παιδί τους γινόταν ο εισπράκτορας και ταμίας του λαϊκού ιδρώτα, που τον μάζευε με τη μορφή φόρων και δασμών, για να τον στείλει στους ξένους, μα και στους δικούς μας τοκογλύφους.

Οι θεωρητικοί απολογητές του όμως δεν περιορίζονται σε γενικές γνώμες, μα φέρνουν και συγκεκριμένα επιχειρήματα. Εκείνο που κανοναρχάνε πιο συχνά είναι ότι ο ΔΟΕ πέτυχε τη νομισματική και συναλλαγματική μας εξυγίανση. Απ’ αυτή όμως την εξυγίανση μόνο ο ΔΟΕ βγήκε περισσότερος κερδισμένος, γιατί έτσι, καθώς είδαμε, μας άρμεγε καλύτερα και συστηματικότερα. Δεν την προκάλεσε όμως αυτός, ίσα - ίσα, το άγριο ξεζούμισμα του αναιμικού μας προϋπολογισμού θα ’φερνε με μαθηματική ακρίβεια καινούργιο πληθωρισμό μόλις θα ’λειπαν καινούργια δάνεια. Τη σταθεροποίηση της δραχμής την προκάλεσε την περίοδο εκείνη πρώτα - πρώτα η αύξηση του εθνικού εισοδήματος και των εξαγωγών μας και κοντά σ’ αυτό τα κέρδη της ναυτιλίας και τα εμβάσματα των ομογενών, που άρχισαν τότε να μπαίνουν στην Ελλάδα.
(…)

Γιατί όμως η κυρίαρχη τάξη του τόπου μας κόβεται για να υπερασπίσει αυτή τη λάμια (ΔΟΕ), που μας ρουφάει το αίμα; Πιο εύκολα όμως μας το εξηγεί ο παρακάτω πίνακας που δείχνει πως είναι μοιρασμένοι οι τίτλοι του εξωτερικού μας χρέους που εξυπηρετεί ο ΔΟΕ.

Χώρες - Αναλογία


'Αγγλία 41,21%


Γαλλία 7,78%


`Ην. Πολιτείες 12,02%


Αίγυπτος 0,06%


`Ελλάς 38,93%

 Δηλαδή τά 39% των ομολογιών του εξωτερικού μας χρέους πού έχει αναλάβει να τα εισπράξει ό ΔΟΕ, τις κατέχουν άνθρωποι που μένουν στην 'Ελλάδα, δηλαδή Έλληνες (Σ: κάτι ανάλογο γίνεται και σήμερα).
(…)

Και έτσι καταντάει ό ΔΟΕ να 'ναι μισός των ξένων τοκογλύφων και μισός δικός μας! Φτάνει μόνο αυτός ό άνομος συνεταιρισμός σε βάρος του λαού και της `Ελλάδας για να καταδικάσει κανείς οριστικά και τελεσίδικα την κυρίαρχη τάξη της χώρας μας.

Σ' αυτό, άλλωστε, βρίσκεται το μυστικό του γιατί δεν βρέθηκε, ούτε ένας πολιτικός απ αυτούς που ανακατώθηκαν στην πολιτική ζωή της χώρας μας, που να βγει ανοιχτά και να καταγγείλει τον πραγματικό ρόλο του ΔΟΕ.

Μια κι έπαιρνε και η τάξη τους το μερτικό της από το ξεζούμισμα του λαού και της χώρας, συνήθισαν και αυτοί όπως το σκυλί συνηθίζει στο μαστίγιο, στον έλεγχο του αφέντη του».