Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Τα κοινωνικά συστήματα και οι διαστρεβλωτές του μαρξισμού



Από χρόνια παρατηρούμε μια αγωνιώδη προσπάθεια κάθε φανερού και κρυφού οπορτουνιστή να καθιερώσει νέους όρους περί κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, προσαρμοσμένων στις απαιτήσεις τις κάθε φορά προπαγάνδας του.



Κοινό γνώρισμα όλων η διαστρέβλωση του μαρξισμού για τα κοινωνικά συστήματα μέσα από δήθεν υπεράσπισή του, επέκτασή του και εμπλουτισμού του. Αστικές και μικροαστικές λογικές ενώνονται σε μια ελευθεριάζουσα ερμηνεία του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού χωρίς έλεγχο και τεκμηρίωση.



Άπειρες είναι οι νέες ορολογίες που ποτέ ο Μαρξ και οι μαρξιστές δεν διανοήθηκαν να εισάγουν ως νέα κοινωνικά συστήματα. Οι υπόγειοι πολέμιοί τους όμως δεν διστάζουν καθόλου να κάνουν την αντιμαρξιστικη και αντικομουνιστική υπέρβαση για να υπηρετήσουν τους σκοπούς τους.







Έτσι, μαθαίνουμε ότι η Βενεζουέλα του εντελώς καπιταλισμού εφαρμόζει το νέο σύστημα του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα»(!), η ΕΣΔΔ, η Κούβα και οι σοσιαλιστικές χώρες είχαν «κρατικό καπιταλισμό», παλιότερα μαθαίναμε ότι είχαν «κρατικό σοσιαλισμό», οι Πολωνοί και οι Τσέχοι οπαδοί της ανατροπής του σοσιαλισμού και παλινόρθωσης του πλέον άγριου καπιταλισμού μάχονταν για «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», οι ευρωκομουνιστές και οι ανανεωτές του μαρξισμού, όπως οι του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, μάχονται για έναν καπιταλισμό που θα είναι «σοσιαλισμός με δημοκρατία», μαθαίναμε για κάποιο άγνωστο αντικαπιταλιστικό «σύστημα» για καπιταλιστική - μνημονιακή «Σοβιετία» και ένα άπειρο άλλο αριθμό «συστημάτων»! Μάλιστα για όσους  δεν γνωρίζουν, κατά τον Χάγιεκ, τον πατριάρχη του νεοφιλελευθερισμού, από το 1848 στην Ευρώπη κυριαρχεί ο… σοσιαλισμός, ενώ η κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της δουλοκτησίας της ήταν αποτέλεσμα του… «κρατικού σοσιαλισμού» που εφαρμόζονταν!



Όλοι αυτοί καταργούν το κύριο, το βασικό χαρακτηριστικό των κοινωνικών συστημάτων που είναι η παραγωγικές σχέσεις. Δηλαδή, ποιά τάξη κατέχει τα μέσα παραγωγής, ποιος διευθύνει τις παραγωγικές δυνάμεις και τι εποικοδόμημα κτίζει πάνω σε αυτή τη βάση.



Οι παραπάνω ορολογίες αφαιρούν τη βασική μαρξιστική θέση για τα κοινωνικά συστήματα και την αντικαθιστούν με επιφαινόμενα του εποικοδομήματος. Για παράδειγμα αν έχουμε αντίθεση  με τη σοβιετική πολιτική ή με τη μορφή του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε εκεί, αντικαθιστούμε την εργατική τάξη ως ιδιοκτήτρια των μέσων παραγωγής και τη δικτατορία του προλεταριάτου (διεύθυνση των παραγωγικών δυνάμεων) που είναι οι βασικοί όροι χαρακτηρισμού του σοσιαλισμού και στη θέση τους βάζουμε το κόμμα, την πολιτική του ή το κράτος. Άρον - άρον δηλαδή σε ένα σύστημα εισάγουμε ως τάξη το κόμμα, το κράτος, την γραφειοκρατία, την πολιτική.



Το αντίθετο κάνουν με τον καπιταλισμό. Αφαιρούν την αστική τάξη και τη δικτατορία του κεφαλαίου και τα αντικαθιστούν με την κυβερνητική πολιτική ή το πολιτικό κόμμα που κυβερνάει. Έτσι ενώ ο καπιταλισμός και η δικτατορία του κεφαλαίου δεν έχουν ούτε μια αλλοίωση στη λειτουργία τους, κάποιοι τους αντικαθιστούν με ένα κόμμα ή μια πολιτική και μετά δίνουν όποια ονομασία θέλουν.



Μπορεί στο σοσιαλισμό η κυρίαρχη μορφή παραγωγικών σχέσεων να απαγόρευε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και τη δημιουργία - διάθεση κεφαλαίου για αποκόμιση υπεραξίας, αλλά για τις ανάγκες τους μετέτρεψαν τους υπαλλήλους – στελέχη της οικονομίας και του κράτους σε τάξη και τους μισθούς τους σε καπιταλιστική(!) παραγωγική σχέση και έτσι «θεμελιώνουν» τον… κρατικό καπιταλισμό!!!  



Παρομοίως, στον καπιταλιστικό «σοσιαλισμό με δημοκρατία και ανθρώπινο πρόσωπο» αφαιρούν την αστική τάξη και τη δικτατορία του κεφαλαίου που υπηρετούν και στη θέση τους βάζουν τα κοινωνικά επιδόματα, την κοινωνική ασφάλεια και το «κράτος πρόνοιας» (…σοσιαλιστής και ο Ομπάμα!), την συμπονετική πολιτική αλληλεγγύης προς τους πεινασμένους και άνεργους του καπιταλισμού, τις εθνικοποιήσεις – κρατικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων και πόρων («σοσιαλιστές» οι πρόεδροι της Λ. Αμερικής που κρατικοποιούν, όπως και «σοσιαλμανής» Κ. Καραμανλής εδώ), την εφαρμογή «ελέγχων» (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) για τη «νόμιμη» λειτουργία των καπιταλιστικών μονοπωλιακών επιχειρήσεων της εκμετάλλευσης και καταπίεσης μετατρέποντάς τα σε «νέα τάξη πραγμάτων» κι έτσι έχουν τον «σοσιαλισμό με δημοκρατία και ανθρώπινο πρόσωπο» (Σουηδία) ή τον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» (Βενεζουέλα, Βολιβία, Βραζιλία)!



Όπως βλέπουμε βέβαια τα μέσα ενημέρωσης αξιοποιούν πολύ καλά όλες αυτές τις ορολογίες για να συκοφαντήσουν τον σοσιαλισμό και τον μαρξισμό.




Για να μην αρχίσουν πάλι σχόλια για ειδικές περιπτώσεις μέσα στον σοσιαλισμό, θα πούμε εξ αρχής ότι αυτός δεν είναι αυτοτελές κοινωνικό σύστημα, είναι μεταβατική περίοδος (κατώτερη) μετάβασης με πολλές φάσεις, από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, στους κόλπους του κομμουνιστικού συστήματος. Περιέχει ένα μείγμα αστικών και κομμουνιστικών αρχών Δικαίου. Έτσι εφαρμόζεται στην παραγωγή η αστική έννοια του Δικαίου, οι άνισοι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, παραμένοντας άνισοι (από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα ανάλογα με την απόδοσή του - ίσο μέτρο στην απόδοση) αντί του κομμουνιστικού Δικαίου όπου οι άνισοι άνθρωποι είναι ίσοι μεταξύ τους με ένα «άνισο» Δίκαιο (από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του – άνισο μέτρο στην απόδοση). παράλληλα εφαρμόζονται εκτεταμένα και σχέσεις κομμουνιστικού Δικαίου όπως πχ στην Παιδεία και Υγεία όπου η παροχή γίνεται με βάση τις ανάγκες του καθενός και όχι με βάση τα οικονομικά που μπορεί να καταβάλει.

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ στον ΩΡΩΠΟ - 24.7.2017




Στις φυλακές του Ωρωπού σε ένα μνημείο του "πρόσφατου χθες" το οποίο έχει καταγραφεί στη συλλογική μνήμη του λαού μας, ως χώρος φυλάκισης πολιτικών κρατουμένων στη νεότερη ελληνική ιστορία ως ένας τόπος εξορίας και βασανισμού χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων, με στόχο την «εθνική αναμόρφωση» τους, δηλαδή τη βίαιη αποκήρυξη των ιδεών τους και την απάρνηση της αγωνιστικής τους ιστορίας, η Επιτροπή Αγώνα Ωρωπού και η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Διονύσου διοργάνωσε στις 24 Ιουλίου 2017, εκδήλωση με Θέμα:






ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ!

Καλεσμένοι ήταν οι πολιτικοί κρατούμενοι, τότε στον Ωρωπό, ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ και ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ και ο Κώστας Παπαδάκης Δικηγόρος του κινήματος των διοδίων, του Τάσου Θεοφίλου αλλά και των Αιγυπτίων ψαράδων στη δίκη της Χρυσής Αυγής.





 



Στέργιος Βασιλείου:



«Την προηγούμενη φορά που συναντηθήκαμε εδώ σας είχα πει την ιστορία με την αντιπαράθεση της φρουράς με τους νεολαίους κρατούμενους που μας έφεραν εδώ για αντικομουνιστική αναμόρφωση! Έφτασε τότε η σύγκρουση στο παρά 1" να αρχίσουν να πυροβολούν τους κρατούμενους. Τότε νικήσαμε, η φρουρά υποχώρησε και δεν τόλμησε να ανοίξει πυρ όταν μια φωνή από εμάς τους είπε δυνατά: «Δεν προσκυνάμε ρε, πυροβολήστε! Πυροβόλησε ρε τι μας κοιτάς»



Λυπάμαι που δεν έχουμε χρόνο να πούμε και για κάποιο άλλο, από τα άπειρα περιστατικά που έγιναν επί δικτατορίας.






Σε όλες τις ταξικές - εκμεταλλευτικές - ανταγωνιστικές κοινωνίες, ό,τι δεν μπορεί ο λαός να υπερασπίσει του το παίρνουν. Όποια κατάκτηση και αν έχει κάνει σε προηγούμενους αγώνες, αν δεν μπορεί να το υπερασπίσει καθημερινά, η άρχουσα τάξη το παίρνει πίσω. Είτε αυθαίρετα, βίαια, είτε νομοθετικά, είτε δικαστικά, είτε και με υποταγή των πλέον αδύναμων με τη συμβολή των μέσων παραπλάνησης και των προσκυνημένων στο σύστημα, το παίρνει πίσω.

 


Ενός λεπτού σιγή....


Αυτή τη διαδικασία ζούμε σήμερα.



Κομβικό σημείο αυτής της κατάστασης είναι η μεγάλη, παγκόσμια, αλλά προσωρινή κατά την άποψή μου, ήττα της εργατικής τάξης απέναντι στο κεφάλαιο στα χρόνια 1989- 1991. Μια ήττα που πολλοί δεν κατάλαβαν το βάθος και τα δεινά που έφερνε πίσω της, όπως: Καρατόμηση εθνικών, δημοκρατικών, συνδικαλιστικών, εργατικών και ατομικών δικαιωμάτων.


Αυτό που βλέπουμε σήμερα να εξελίσσεται σε όλο τον κόσμο με νέους πολέμους, κατοχές, διάλυση και καταλήστευση κρατών και λαών, αυτό που ζούμε με την παγκόσμια ανάδυση του φασιστικού φαινομένου, αυτό που βλέπουμε καθημερινά να χάνουμε, από το μεροκάματο και τη σύνταξη μέχρι το δικαίωμα στην απεργία, έχουν τη μήτρα τους στην επανάκαμψη του καπιταλισμού στην απόλυτη κυριαρχία και Φυσικά τη νέα του κρίση.



Στον κόσμο μαίνεται η ταξική σύγκρουση κεφαλαίου – εργασίας όποια μορφή και αν παίρνει. Μέρος αυτής της σύγκρουσης είναι και η απώλεια απλών αστικών δικαιωμάτων που με αγώνες οι λαοί κατάφεραν να νομιμοποιήσουν μέσα στην αστική δημοκρατία.



Το κεφάλαιο απαιτεί να τα πάρει όλα πίσω και οι αστικές πολιτικές δυνάμεις υπηρετούν αυτό τον σκοπό, όποια ονομασία και ιδεολογία και αν διακηρύττουν. Το θέμα είναι τι κάνουν!



Από την άλλη, η εργατική τάξη και ο λαός με τις ελάχιστες οργανωμένες δυνάμεις δίνουν μάχες οπισθοφυλακών μέχρι να ανασυνταχθούν για να επανακάμψουν στο πολιτικό προσκήνιο για να διεκδικήσουν τα χαμένα. Όχι μόνο αυτό. Να διεκδικήσουν και τη δική τους ταξική και πολιτική εξουσία, την εξουσία της εργατικής τάξης με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, του πλούτου που παράνουν και με πλήρη δικαιώματα.



Οξύνεται η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας, πλούτου και φτώχειας, εργατικής αμοιβής και παραγωγής πλούτου. Το 1% του πληθυσμού κατέχει περισσότερο πλούτο από το 99%! Το κεφάλαιο υπερσσυσωρεύεται και δεν έχει που να πουλήσει για να είναι βιώσιμο. Δανείζει εκβιαστικά τα κράτη για είσπραξη αδάπανων κερδών, αλλά στο τέλος όλοι μαζί βυθίζονται σε νέα κρίση.



Παράλληλα η λειτουργία του καπιταλισμού μέσα από ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οξύνει την ανισόμετρη ανάπτυξη κρατών και τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Προετοιμασία πολέμου!



Όλοι ξέρουμε ότι η όρεξη για κέρδη του κάθε κεφαλαίου είναι ατελείωτη, αλλά αυτά που μπορεί να ληστέψει είναι ορισμένα. Τότε αρχίζει ο αρχίζει ο κανιβαλισμός των κεφαλαίων στον οποίο σύρουν και τους λαούς μετατρέποντάς τους σε κρέας για τα κανόνια, σε αναλώσιμα υλικά στο βωμό του κέρδους.




Αν δεν αναστραφεί η κατάσταση σε κάθε κράτος χωριστά και σε γενικό επίπεδο ομάδων κρατών ή παγκόσμια, η κατάσταση θα εξακολουθήσει να θυμίζει τη δεκαετία του ‘30 όταν οι λαοί, παρότι υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, δεν κατάφεραν να σταματήσουν τον φασισμό και οδηγηθήκαμε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.






Εμείς, οι παλιοί αντιστασιακοί τι κάνουμε:



Θα έλεγα:

Οι αντιστασιακοί κατά της δικτατορίας, όπως και η αντιστασιακοί προηγούμενων γενεών κατά της δικτατορίας Μεταξά, της Εθνικής Αντίστασης, του ΔΣΕ και της Δημοκρατικής Αντίστασης μετά τον εμφύλιο, ποτέ δεν παραδεχτήκαμε ότι έληξε τότε, με εκείνη τη δράση, η αντίσταση κατά των εκμεταλλευτικών και καταπιεστικών εξουσιών.



Έτσι συμπεραίνω κάτι που ισχύει για όλες τις γενιές και ειδικά για τις νέες που τώρα βρίσκονται μπροστά στα διλήμματα της κρίσης: «Η αντίσταση στις καταπιεστικές και εκμεταλλευτικές εξουσίες είναι παντοτινό καθήκον χωρίς ημερομηνία λήξης».



Επίλογος



Δεν παραβλέπουμε και δεν ισοπεδώνουμε τις διαφορές της αστικής δημοκρατίας και του φασισμού. Ούτε μπορούμε να παραβλέψουμε τις κατακτήσεις που κατάφερε, ακόμη και με αιματηρούς αγώνες, ο εργαζόμενος λαός να επιβάλει στην αστική δημοκρατία. Ωστόσο, δεν μπορούμε και να παραβλέψουμε και ότι:



Α) Όποιες και να είναι οι λαϊκές κατακτήσεις εύκολα καταργούνται από την αστική τάξη όταν οι ανάγκες της κρίσης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου το επιβάλουν,



Β) στο έδαφος της αστικής δημοκρατίας εκκολάπτεται και ενίοτε ευνοείται, το φασιστικό φαινόμενο ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου,



Γ) η αστική δημοκρατία και ο φασισμός είναι αντίθετες πολιτικές μορφές διακυβέρνησης αλλά έχουν ως κοινό παρονομαστή την εκμεταλλευτική και καταπιεστική εξουσία του κεφαλαίου.



Δ) όσο η πολιτική και ταξική εξουσία δεν βρίσκεται στα χέρια του λαού, η αντίσταση Θα συνεχίζεται αενάως.»





1. ΩΡΩΠΟΣ - Μ. Γλέζος - Αντιφασιστική εκδήλωση - 24.7.2017






2. ΩΡΩΠΟΣ - Σ. Βασιλείου: Η αντίσταση στον καπιταλισμό είναι παντοτινή - 24.7.2017







3. ΩΡΩΠΟΣ - Κ. Παπαδάκης: Φυλακές και ταξική Δικαιοσύνη - 24.7.2017



Κυριακή 23 Ιουλίου 2017

Το καθήκον των Αντιστασιακών: Ο αγώνας συνεχίζεται!




"Η αντίσταση στις καταπιεστικές και εκμεταλλευτικές εξουσίες είναι παντοτινό καθήκον χωρίς ημερομηνία λήξης. Ο Αγώνας συνεχίζεται"




Τρεις ομιλίες στις 28 Μαΐου 2017, στη ΓΣ του Συνδέσμου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 – 1974 (ΣΦΕΑ). 







Η ΓΣ συνήλθε σε μια εποχή που έχουν αποκαλυφθεί όλες οι εναλλακτικές μορφές αστικής πολιτικής διαχείρισης της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου εν μέσω βαθιάς κρίσης του συστήματος.



Ποια πρέπει να είναι η θέση και η τοποθέτηση των αντιστασιακών απέναντι σε αυτές τις πολιτικές εξουσίες και ειδικά απέναντι στην τελευταία πολιτική εκδοχή της «αριστερής» διακυβέρνησης – διαχείρισης της κρίσης του συστήματος;  Ποια η θέση τους απέναντι σε ένα εκμεταλλευτικό- καταπιεστικό σύστημα και στα κάθε μορφής μνημόνια που καταπατούν τα δικαιώματα των παρόντων γενεών και δεσμεύουν το μέλλον των επερχόμενων;



Η απάντηση των αντιστασιακών που ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με καμία πολιτική μορφή εξουσίας που υπηρετεί τον καπιταλισμό είναι μία και μόνη: «Η αντίσταση στις καταπιεστικές και εκμεταλλευτικές εξουσίες είναι παντοτινό καθήκον χωρίς ημερομηνία λήξης. Ο Αγώνας συνεχίζεται»



Δεν παραβλέπουμε και δεν ισοπεδώνουμε τις διαφορές της αστικής δημοκρατίας και του φασισμού. Ούτε μπορούμε να παραβλέψουμε τις κατακτήσεις που κατάφερε, ακόμη και με αιματηρούς αγώνες, ο εργαζόμενος λαός να επιβάλει στην αστική δημοκρατία. Ωστόσο, δεν μπορούμε και να παραβλέψουμε και ότι:

Α) Όποιες και να είναι οι λαϊκές κατακτήσεις εύκολα καταργούνται από την αστική τάξη όταν οι ανάγκες της κρίσης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου το επιβάλουν,

Β) στο έδαφος της αστικής δημοκρατίας εκκολάπτεται και ενίοτε ευνοείται, το φασιστικό φαινόμενο ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου,

Γ) η αστική δημοκρατία και ο φασισμός είναι αντίθετες πολιτικές μορφές διακυβέρνησης αλλά έχουν ως κοινό παρονομαστή την εκμεταλλευτική και καταπιεστική εξουσία του κεφαλαίου.

Δ) όσο η πολιτική και ταξική εξουσία δεν βρίσκεται στα χέρια του λαού, η αντίσταση θα συνεχίζεται αενάως.



Οι πραγματικοί αγωνιστές δεν εξαργύρωσαν ποτέ την αντίσταση κατά της δικτατορίας, ούτε τη διαπραγματεύθηκαν με τις αστικές πολιτικές εξουσίες, δεξιές και «αριστερές». Δεν δέχθηκαν οφίτσια με αντάλλαγμα τη λήξη του αγώνα τους. Συνέχισαν και συνεχίζουν τον ίδιο δρόμο της αντίστασης. Πολύ μάλιστα περισσότερο τη στιγμή που, εσωτερικά, επιβάλλονται μνημόνια, κατάργηση δημοκρατικών - εργασιακών δικαιωμάτων και εξοντωτικά μέτρα στο λαό ενώ, εξωτερικά, περιτριγυριζόμαστε από ποικίλους πολεμικούς και ιμπεριαλιστικούς κινδύνους.



Οι αντιστασιακοί κατά της δικτατορίας (όπως και η αντιστασιακοί προηγούμενων γενεών της Εθνικής Αντίστασης, του ΔΣΕ και της Δημοκρατικής Αντίστασης μετά τον εμφύλιο), ποτέ δεν παραδέχτηκαν ότι έληξαν (τότε) σαν πολιτικά υποκείμενα της αντίστασης κατά των εκμεταλλευτικών και καταπιεστικών εξουσιών. Συνέχισαν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να μάχονται κατά κάθε πολιτικής και ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου και των βάρβαρων ιμπεριαλιστικών πολεμικών εφορμήσεών του κατά λαών και χωρών. Η αντίσταση αυτή είναι παντοτινό καθήκον





Θ. ΤΖΙΑΝΤΖΗΣ: Το καθήκον των Αντιστασιακών-28.5.2017





ΣΠ. ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ: Δεν συμβιβαζόμαστε με αντιλαϊκές εξουσίες-28.5.2017





ΣΤ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ: Αντίσταση σε κάθε εκμεταλλευτική εξουσία. 28.5.2017