Συζήτηση για την εξουσία

Ένα κείμενο, σε δύο μέρη, του Γιώργου Σαρρή από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Διαθέστε λίγο χρόνο να τα διαβάσετε, θα βγείτε σοφότεροι.

 Το κείμενο δίνει με σοβαρή πολιτική τεκμηρίωση ποιο είναι το ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ που αρχίζει να αναδεικνύεται θαρρετά από το ΚΚΕ, κόντρα σε απλοϊκές προτάσεις - παγίδες περί εκλογικίστικης συνεργασίας και «αριστερής» κυβέρνησης για να σώσει ό,τι σώζεται στο σύστημα του καπιταλισμού: ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

Όχι της όποιας κυβερνητικής εξουσίας αλλά της ΤΑΞΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, της εξουσίας της εργατικής τάξης σε συμμαχία με τα εργαζόμενα στρώματα του λαού. Προφανώς κάποιοι αγνοούν, αποκρύπτουν ή δεν ξέρουν ότι τώρα έχουμε ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ και αυτή πρέπει να ανατραπεί όχι να αλλάξει η όποια κυβέρνηση αφήνοντάς τη άθικτη. Όμως για τους κομμουνιστές ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ δεν είναι οι εκλογές ούτε οι κυβερνήσεις του συστήματος διαχείρισης του καπιταλισμού. Είναι πάντα το πρόβλημα της εξουσίας: ΠΟΙΑ ΤΑΞΗ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

 Για όσους δεν καταλαβαίνουν τι είναι ταξική εξουσία σήμερα, είναι η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ αλλά να μη νομίσουν ότι μιλάω για κάποια πολιτική φασιστική, βασιλική ή κοινοβουλευτική δικτατορία. Η αστική δικτατορία υπάρχει πάντα στον καπιταλισμό ανεξαρτήτως αν έχουμε κοινοβουλευτισμό, βασιλεία ή χούντα.

Συνοπτικά θα έλεγα ότι το θέμα ανάγεται στο ΒΑΣΙΚΟ ΝΟΜΟ του καπιταλιστικού συστήματος πως «ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει στον καπιταλιστή, ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής» Αυτό δεν αλλάζει με καμιά αλλαγή κυβέρνησης κομμάτων, χούντας ή βασιλιά. Αυτή είναι η «ΕΞΟΥΣΙΑ» για την οποία μιλάνε οι κομμουνιστές. Και προτείνουν τη δική τους εξουσία ως ΒΑΣΙΚΟ ΝΟΜΟ που λέει πως «ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει σε αυτόν που είναι και ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής που ο ίδιος δημιουργεί, μέσα από κοινωνικές μορφές δημοκρατικής οργάνωσης της κοινωνίας και δημοκρατικής διεύθυνσης των παραγωγικών δυνάμεων (οικονομίας)».

 Αυτοί οι δύο ΝΟΜΟΙ είναι οι δύο ταξικές δικτατορίας ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ και ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ και δεν εξαρτώνται ακριβώς από κυβερνητικές μορφές. Οι κυβερνητικές μορφές αντίθετα είναι έκφραση της ταξικής δικτατορίας που καλούνται να διαχειριστούν.

 Αν κάποιος θέλει το ΚΚΕ διαχειριστή της εξουσίας του κεφαλαίου στο όνομα του «μικρότερου κακού» και για τη… "σωτηρία της πατρίδος" μαζί και των καπιταλιστών, τότε ας κάνει προτάσεις… γενναίας υποταγής και υπηρέτησης στο σύστημα!!!

 Μπορείτε να το διαβάσετε:

Συζήτηση για την εξουσία - Ενας επικίνδυνος λεκές που απλώνεται (1ο)

http://giorgossarris.blogspot.com/2012/04/blog-post_28.html

Έχω ζήσει πολλές εκλογικές μάχες από τη μεταπολίτευση και μετά.
Ο αέρας της πτώσης της χούντας το '74 αλλά και το γεγονός ότι ήταν η πρώτη φορά που βίωνα έστω και σαν παιδί εκλογές, έδινε ένα τόνο μοναδικό που δεν ξεχνιέται εύκολα. Η ατμόσφαιρα της αλλαγής το '81 ήταν το ίδιο ή και περισσότερο εντυπωσιακή, τόσο που αν ήσουν και μια στάλα σοσιαλδημοκράτης μπορεί να νόμιζες ότι ήσουν από τους τυχερούς που ζούσαν ιστορικές επαναστατικές στιγμές.

Ύστερα πέρασαν μια σειρά από εκλογές που οι περισσότερες έμοιαζαν φυσιολογικές, τόσο φυσιολογικές που στο τέλος γινόντουσαν εντελώς βαρετές, αφού τίποτα δεν αλλαζε και τίποτα καινούργιο δεν λεγόταν. Η δρόμος για την Ευρώπη είχε χαραχτεί από νωρίς, και είχε γίνει στη συνείδηση των πολλών κάτι σαν αξίωμα που ήταν αδύνατο να αμφισβητηθεί ό,τι κι αν έλεγε το "βαρετό" ΚΚΕ που είχε μείνει μόνο του να φωνάζει σε αυτιά που δεν άκουγαν σε σημείο που να καταντάει ενοχλητικό, για την "Ευρώπη των μονοπωλίων" και άλλα τέτοια γραφικά. Ετσι το ΠΑΣΟΚ κάλπαζε ανενόχλητο μέσα στα χρόνια, η ΝΔ το διαδεχόταν σε σύντομα διαλείμματα, η τηλεόραση ΄πολτοποιούσε τα μυαλά, ο καπιταλισμός όργωνε τις συνειδήσεις με τα καινούργια του εργαλεία μοιράζοντας υποσχέσεις, φλασάτα περιτυλίγματα χωρίς περιεχόμενο, δανεικά και μελοντικά χρέη, η Ελλάδα περπατούσε σε λήθαργο με τα μάτια δεμένα κι εμείς μαθαίναμε να γινόμαστε θεατές στην ίδια μας τη ζωή που πια δεν ήταν δική μας, δεν μας αφορούσε όπως άλλοτε, ήταν κάτι ανάμεσα σε ζωή και σειρά της τηλεόρασης που απλά παρακολουθούσαμε ανελλιπώς τη συνέχεια.

 Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι αυτές οι εκλογές έχουν κάτι διαφορετικό. Οι άνθρωποι θέλοντας και μή ξυπνάνε από μια βαθιά νάρκωση και φαίνεται να τεντώνουν ξανά αυτιά για να ακούσουν προσεκτικά από την αρχή. Όλα αυτά που μέχρι τώρα μπορεί να είχαν απλά και μόνο θεωρητική ή και καθόλου σημασία τώρα έχουν αποκτήσει κυριολεκτικα σάρκα και οστά, έχουν γίνει χωρίς υπερβολή "ζητήματα ζωής και θανάτου" Ετσι μάθαμε από την αρχή και συζητάμε για την Ευρώπη, για το ευρώ, για το Μάαστριχτ, για το χρέος, το έλλειμμα (σιγά να μην ήξερε έστω κι 1 στους 10000 το 2008 τί είναι χρέος και τί έλλειμμα) για τον καπιταλισμό (τι απαγορευμένη λέξη μέχρι πριν λίγο) και εσχάτως και για το σοσιαλισμό μετά από τόσα χρόνια.

Η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου φτάνει μερικές φορές σε πραγματικά μεγάλα ύψη, αρκεί να υπάρχουν βέβαια στους συνομιλητές υποψήφιοι ή αναλυτές της Αριστεράς και του ΚΚΕ, τόσο που πραγματικά μέσα στο τόσο σκοτάδι της κρίσης να αρχίζει να αχνοφαίνεται κάποιο φώς. Δικό μας φώς βέβαια. Μικρά φαναράκια αυτών που φαίνεται σιγά-σιγά να καταλαβαίνουν πως είναι ώρα να νοιαστούν και να πάρουν τη ζωή τους στα χερια τους γιατί δε γίνεται αλλιώς..

Την περασμένη Δευτέρα στο enikos.gr είχαμε τους 3 αρχηγούς της Αριστεράς. Και τότε ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι όλο το "ζουμί" αυτών των εκλογών δεν είναι πια στο δίπολο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αλλά στην Αριστερά! Και μάλιστα όχι το ίδιο μοιρασμένο στα 3 κόμματα αλλά στο τι διάολο συμβαίνει με τους κομμουνιστές. Θα συνεργαστούν; Δε θα συνεργαστούν; Γιατί τέλος πάντων το ΚΚΕ με το παρελθόν του ΕΑΜ και της ΕΔΑ, της λογικής των συνεργασιών των αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, που χωρίς αμφιβολία στάθηκε στο πλάι του λαού όλα αυτά τα άγονα χρόνια και νοιάστηκε για τα καθημερινά λαϊκά προβλήματα, τώρα στυλώνει τα πόδια και λέει ΟΧΙ στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για έναν συνασπισμό εξουσίας με κέντρο την Αριστερά που να ανακουφίζει το λαό από τα όσα απίστευτα έχει υποστεί τα 2 τελευταία χρόνια. Μια πρόταση που σε πρώτη επαφή και παρατήρηση φαίνεται να "περνάει" με ευκολία στις μάζες και να αρέσει  στους περισσότερους.

Ακολούθησαν κι άλλες συνεντεύξεις, παρουσιάσεις των θέσεων των 2 ειδικά κομμάτων, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, και αυτό που ήταν στο κέντρο της συζήτησης ήταν αυτή η ερώτηση που έγινε και από τον Ν.Χατζηνικολάου που έλεγε. "Γραμματέα πες μας. Τι θα κάνετε αν την επόμενη των εκλογών σας δώσει ο λαός εντολή κυβέρνησης;"

Εντυπωσιακή και απίστευτη ερώτηση, λογική όμως μέσα στο πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί. Οχι γιατί υπάρχει τέτοια πιθανότητα βέβαια, αλλά γιατί επιτέλους μετά από τόσες δεκαετίες ο δικομματισμός σπάει και καταρρέει και ο λαός αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του έξω από τα διλημματικά τείχη που τον εγκλώβιζαν τόσον καιρό.

Κι έτσι επιτέλους η πολιτική συζήτηση για πρώτη φορά ανεβαίνει σε ένα άλλο ποιοτικό επίπεδο που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε μπορέσει να αγγίξει. Ο απλός κόσμος αρχίζει να συζητάει το ζήτημα της εξουσίας!

Κοινοβουλευτική εξουσία, πραγματική εξουσία, εξουσία του λαού και των εργαζόμενων, εργατική εξουσία είναι έννοιες που πηδάνε από τα μαρξιστικά βιβλία στις οθόνες κι απλώνουν ξαφνικά σαν επικίνδυνος λεκές στο γυαλί της τηλεόρασης. Κι οι φίλοι , οι γείτονες, οι συγγενείς κι εμείς οι ίδιοι που περίπου τυπικά συμμετείχαμε στις περισσότερες εκλογές εκφράζοντας πολιτικές απόψεις με έναν τρόπο όμως περισσότερο οπαδικό, αρχίσαμε να συζητάμε και να συνειδητοποιούμε οτι τα 2 τελευταία χρόνια με τρόπο σωστό ή λάθος αλλά επίμονο και συνεχή, δεν παλέψαμε απλά για να μην περάσει το μνημόνιο ή το μεσοπρόθεσμο αλλά κάναμε ίσως κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Αρχίσαμε δειλά μεν αλλά συστηματικά να αμφισβητούμε το μέχρι τώρα αναμφισβήτητο. Την αστική εξουσία.
Κάτι που βέβαια όχι μόνο δεν πρέπει να σταματήσει στις 7 Μάη αλλά πρέπει να συνεχιστεί και μάλιστα με τρόπο καταιγιστικό.

"Συζήτηση για την εξουσία- Ενας επικίνδυνος λεκές που απλώνεται (2ο)"

http://giorgossarris.blogspot.com/2012/04/1_29.html

Σε συνθήκες ακμάζοντος καπιταλισμού είναι μάταιο κανείς να ψάχνει για εξεγέρσεις κι επαναστάτες και να πέφτει μάλιστα σε θλίψη βαθιά όταν δεν τους βρίσκει. Ειναι η στιγμή που το σύστημα αυτοεπιβεβαιώνεται  και με τους αυξημένους "ρυθμούς ανάπτυξης" ή τα φουσκωμένα ΑΕΠ, αλλά και με τα κέρδη που μοιράζονται σε μεγαλομετόχους και μικρομετόχους μεγάλων επιχειρήσεων, τα μικρότερα κέρδη που προκύπτουν από την εσωτερική αγορά για τους μικρομεσαίους, και τελικά τις στοιχειώδεις εξασφαλίσεις που δίνονται στους χαμηλά αμειβόμενους εργαζόμενους προκειμένου να είναι σε ένα ελάχιστο ή σχετικό βαθμό ικανοποιημένοι και να μη δημιουργούν πρόβλημα στο σύστημα. Σε τέτοιους καιρούς ακόμη και η δημοκρατία "λειτουργεί" στοιχειωδώς έτσι ώστε να δημιουργούνται οι γνωστές αυταπάτες και μύθοι για την αστική δημοκρατία. Όχι ότι δεν υπάρχουν φαινόμενα αυταρχισμού βέβαια,  σαφώς υπάρχουν, αλλά είναι σε περιορισμένο βαθμό, αφού ο πραγματικός αυταρχισμός είναι όπλο που η εξουσία το κρατάει για τα δύσκολα όπως ήδη έχουμε αισθανθεί τελευταία. Ο αυταρχισμός των προηγούμενων δεκαετιών δεν θα έχει σχέση με αυτόν που θα νοιώσουμε στο αμέσως επόμενο διάστημα.

Αυτές  οι "εποχές ακμής" λοιπόν είναι οι εποχές όπου η αστική εξουσία δεν αμφισβητείται. Δεν μπορεί δηλαδή στα σοβαρά να τεθεί και να πείσει μεγάλες μάζες το ζήτημα της ανατροπής της πραγματικής εξουσίας του καπιταλισμού. Τότε ο καπιταλισμός κοιμάται ήσυχος αφού το μόνο που συζητείται είναι οι καλύτεροι τρόποι διαχείρισης από αυτούς που έχουν αυτό το ρόλο.

Όταν κάτω από τέτοιες συνθήκες γίνονται εκλογές προφανώς τα αστικά  και τα σοσιαλδημοκρατικά "διαχειριστικά" κόμματα έχουν τον πρώτο λόγο. Τότε είναι η στιγμή όπου όταν οι κομμουνιστές μιλάνε για τον απώτερο στόχο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, πέφτουν θύματα ειρωνείας και χλευασμού με το γνωστό "και πως θα φτάσετε εκεί  δηλαδή; Θα κάνετε επανάσταση;". 
Το μόνο που συμβαίνει τότε είναι  τα μεν αστικά ή "διαχειριστικά" ακόμα και "Αριστερά" κόμματα να διαγωνίζονται σε δήθεν "βελτιώσεις" προς όφελος "όλου του λαού" και σε προτάσεις εναλλαγών προσώπων, ενώ οι κομμουνιστές απλά παλεύουν με υπομονή για αλλαγή των συσχετισμών ενώ παράλληλα παλεύουν στο πλάι του λαού για την πραγματική βελτίωση της ποιότητας της ζωής του, για την επίλυση καθημερινών προβλημάτων και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων, βάζοντας βέβαια ως μακροπρόθεσμο στόχο το όραμά τους για ριζική αλλαγή της κοινωνίας ξέροντας ότι λίγοι μόνον θα τους ακολουθήσουν. Είναι γνωστό ότι σε αυτή τη φάση ο  διαχωρισμός και το ξεκαθάρισμα του "ποιός είναι τί" ανάμεσα σε αστικά δημοκρατικά, σοσιαλδημοκρατικά, Αριστερά αλλά και κομμουνιστικά ή αυτοπροσδιοριζόμενα ώς κομμουνιστικά και Αριστερά κόμματα είναι μια δύσκολη δουλειά. Είναι η στιγμή που η πολιτική απατεωνιά βρίσκει έδαφος και ανθίζει αφού λίγοι ψάχνουν τις λεπτομέρειες κι ακόμη λιγότεροι είναι ικανοί να διακρίνουν.

Σε βαθιά κρίση
Όταν το σύστημα όμως μπαίνει σε βαθιά κρίση όπως συμβαίνει τώρα, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Τα αστικά κόμματα στριμώχνονται στη γωνία κι αρχίζουν να έχουν μεγάλα προβλήματα διαβρώσεων αφού δεν μπορούν πειστικά να δικαιολογήσουν και να στηρίξουν τις αλλεπάλληλες αντιφάσεις των πολιτικών που ακολουθούνται. Εκείνη τη στιγμή ο ρόλος τους αποκαλύπτεται και ο λαός αρχίζει αργά αλλά σταθερά να κατανοεί ότι τα κόμματα αυτά δεν ήταν κόμματα "όλου του λαού" όπως του έλεγαν αλλά απλά μηχανισμοί που δούλευαν για λογαριασμό του καπιταλισμού καλυμμένοι με παραπλανητικά  συννεφάκια εντυπωσιακού φιλολαϊκού μπλα-μπλά.

Τότε τα αστικά κόμματα μέσα στην αυξανόμενη ένταση της κρίσης χάνουν σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη του λαού και μαζί τον πρώτο λόγο και τα βλέμματα μεγάλων λαϊκών μαζών στρέφονται αλλού αναζητώντας διέξοδο. Ο καπιταλισμός αμέσως προσπαθεί να καλύψει το κενό πολιτικής εκπροσώπησης με εναλλακτικές λύσεις προκειμένου να κερδίσει χρόνο και να μην κινδυνέψει να χάσει κεντρικά πλεονεκτήματα της εξουσίες του, όχι μόνο της πραγματικής αλλά και της κυβερνητικής.  Όμως εδώ τα ψέματα αρχίζουν να έχουν κοντά πόδια και τα περιθώρια πολιτικάντικων ελιγμών περιορίζονται αφού τώρα μέσα στο λαό, αυτοί που ψάχνουν πραγματικά λύση γίνονται όλο και περισσότεροι.

Δεν υπάρχει νομίζω κανείς που να μην αναγνωρίζει αυτό που ζούμε μέσα στην παραπάνω περιγραφή. Είμαστε ακριβώς στο σημείο όπου το ίδιο το σύστημα έχοντας βρεθεί στην βαθύτερη ίσως κρίση της ιστορίας του, έχει αρχίσει να αμφισβητείται σοβαρά. Οι συζητήσεις για το μέλλον του καπιταλισμού δίνουν και παίρνουν, όταν μόλις 2 χρόνια πριν, στις προηγούμενες εκλογές π.χ.  κανείς δεν τολμούσε να ανοίξει κουβέντα για κάτι τέτοιο χωρίς να χαρακτηριστεί γραφικός και χωρίς να εισπράξει ειρωνικά γέλια από τους γνωστούς σταρ  ενημερωτικών εκπομπών.

Σ' αυτή τη φάση λοιπόν ο ρόλος των Αριστερών κομμάτων και των κομμουνιστών αλλάζει αφού όλοι έχουν τα βλέμματα καρφωμένα επάνω τους.  Τι πρέπει να κάνουν λοιπόν;
Το τι θα κάνουν τα γενικά Αριστερά 'σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι περίπου γνωστό. Θα προσπαθήσουν να βρουν ενδιάμεσες λογικές, "ρεαλιστικές λύσεις" που να μη θίγουν πραγματικά το σύστημα, αλλά που κυρίως θα επιχειρήσουν να κάνουν αυτά τα κόμματα "χαλίφηδες στη θέση των προηγούμενων χαλίφηδων" που έχασαν τη μπάλα. Αυτή είναι η τακτική που όπως παλιά πιστεύουν πως θα οδηγήσει απ' ευθείας στην αγκαλιά τους το μεγάλο κοινό. Το target group δηλαδή που φυσικά δεν θέλει ταλαιπωρίες, ρήξεις και αίματα (ποιος θέλει θα μου πείτε τα δύσκολα) είναι το μεγαλύτερο δυνατόν. Ως εδώ εύκολα.

Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ όμως είναι το τι θα κάνουν οι κομμουνιστές γιατί από την ικανότητα της πρωτοπορίας θα κριθεί και το τελικό αποτέλεσμα.
Οι κομμουνιστές ως το κομμάτι εκείνο του πολιτικού φάσματος που πραγματικά βρίσκεται στο πλάι του λαού ως σάρκα από τη σάρκα του έχουν χωρίς αμφιβολία τα εξής καθήκοντα.

·         1. Να αναλύσουν με επιστημονική ακρίβεια και σοβαρότητα την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, και να πουν την απόλυτη αλήθεια ακόμη κι αν είναι δυσάρεστη, για να βοηθήσουν το λαό στην όσο πιο ξεκάθαρη  κατανόηση της κρίσιμης κατάστασης, πράγμα που και προστασία μπορεί να προσφέρει σε μια σειρά από ζητήματα αλλά κυρίως θα γίνει στη συνέχεια και εφαλτήριο συνειδητής δράσης που φυσικά είναι εντελώς αναγκαία στις συνθήκες που βρισκόμαστε.

·         2. Με βάση αυτή την ανάλυση, να δώσουν στο λαό τους κατάλληλους τρόπους διεξόδου όποιοι κι αν είναι αυτοί, αποφεύγοντας οπωσδήποτε την πατέντα των εύκολων "λύσεων" που είναι προϊόντα που θα πουλιούνται στα σοσιαλδημοκρατικά μαγαζιά σε αφθονία.

·         3. Να δείξει εμπιστοσύνη στο λαό και στις δυνατότητές του.

·         4.Να σταθεί στο πλάι του λαού πρωτοπόρα και χωρίς να υπολογίζει τις θυσίες, όπως έχει κάνει και στο παρελθόν, στους αγώνες και τις συγκρούσεις που θα ακολουθήσουν.

Πριν προχωρήσουμε πιο κάτω θα κάνουμε μια χονδρική αλλά όχι χονδροειδή παρατήρηση. Από τα κόμματα που συμμετέχουν στις εκλογές με κάποιες αξιώσεις, όλα προτείνουν σαν λύση την κατάκτηση από αυτά της κυβερνητικής εξουσίας. Όλα εκτός από ένα. Το ΚΚΕ

Το ΚΚΕ δεν προτείνει στους ψηφοφόρους να το ψηφίσουν για να γίνει χαλίφης στη θέση των προηγούμενων χαλίφηδων με άθικτο το σύστημα εξουσίας. Προτείνει το ξερίζωμα του προηγούμενου "χαλιφάτου", και το πέρασμα της εξουσιας στα  χέρια του λαού. Τότε μόνο μπορεί να αναλάβει μαζί με το λαό ευθύνες διακυβέρνησης μέσα σε μια εντελώς νέα, ριζικά διαφορετική κατάσταση.

·          Ειναι λοιπόν δειλό κόμμα το ΚΚΕ ή μήπως ακριβώς το αντίθετο; 

·         Φοβάται και δεν βάζει ζήτημα εξουσίας όπως λένε οι αστοί και μικροαστοί "αναλυτές" ή είναι το μόνο κόμμα που βάζει πραγματικά ζήτημα εξουσίας; 

·         Δεν τολμάει και δεν προτείνει λύση διεξόδου  ή είναι το μόνο κόμμα που τολμάει να θέσει μια πρόταση πραγματικής και ριζικής διεξόδου προς όφελος του καταπιεζόμενου λαού και των εργαζόμενων τη στιγμή που άλλοι αριστεροί σχηματισμοί όπως ο "αισιόδοξος" ΣΥΡΙΖΑ μεταθέτουν αυτή τη λύση στο απώτερο μέλλον;

·         Δεν δείχνει εμπιστοσύνη στο λαό ή είναι το μόνο κόμμα που εμπιστεύεται τη δυνατότητα του λαού να σηκωθεί και να ανατρέψει τους καταπιεστές του;

Για όποιον δεν φοράει παρωπίδες και αντι ΚΚΕ γυαλιά είναι νομίζω τουλάχιστον γελοίο να δώσει  με ελαφριά καρδιά τα χαρακτηριστικά της γενναιότητας, της πολιτικής τόλμης κλπ. σε κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, οι ΑΝΕΞ.ΕΛΛΗΝΕΣ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ, η ΔΗΜΑΡ(!) κλπ επειδή διεκδικούν την κυβέρνηση και της δειλίας και ατολμίας στο ΚΚΕ επειδή διεκδικεί την εξουσία. Όταν μάλιστα αυτός που  κάνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στα Αριστερά τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.

Μια κρίση που δε μοιάζει με τις άλλες

Είναι όχι μόνο κατά τη δική μου γνώμη  φανερό ότι ο  καπιταλισμός περνάει  μια πρωτοφανή και ανεπανάληπτη κρίση. Μια κρίση που είναι αδύνατον να ξεπεραστεί όπως όλες οι προηγούμενες και να βαδίσει το σύστημα ακάθεκτο προς το μέλλον. Ακόμη και με την τρομερή κρίση του '29 συγκρινόμενη η τωρινή παρουσιάζει σοβαρά μειονεκτήματα. Η κρίση του 1929 ας μην ξεχνάμε ότι παρουσιάστηκε μια δεκαετία μετά από έναν δολοφονικό Παγκόσμιο πόλεμο και μετά από το ξέσπασμα μιας προλεταριακής επανάστασης που έπαιρνε τα μυαλά των λαών δίνοντας καινούργιο όραμα. Τότε ο καπιταλισμός εκτός των άλλων χαρακτηριστικών του που δεν είχαν φτάσει όπως βλέπουμε τώρα σε σημείο ολοκλήρωσης(π.χ. παγκοσμιοποίηση, Χρηματοπιστωτικό σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων που αποτελει το μεγαλύτερο κομμάτι του παγκόσμιου ΑΕΠ κ.α.) αναγκάστηκε κατω από την πίεση των λαικών κινημάτων να ακολουθήσει σαν λύση τη γραμμή ενός συμβιβασμού και μιας μεταρρύθμισης που είχε φιλολαικά χαρακτηριστικά( Κευνσιανισμός και New Deal).
 Σήμερα δείχνει να έχει ανοίξει μόνος του μια τεράστια μαύρη τρύπα, που σε συνδυασμό με άλλα χαρακτηριστικά και αντιφάσεις του(όπως η ανισόμετρη ανάπτυξη και επομένως η αδυναμία να ελεγχθεί ο χωρίς όρια ανταγωνισμός), τον τραβάει μέσα της χωρίς να δείχνει καμιά δυνατότητα αντίδρασης. Καταρρέοντας απειλεί με κατάρρευση και ολοκληρωτική καταστροφή τα πάντα. Παραγωγικές δυνάμεις, οικονομίες, χώρες και λαούς.

Για κάποιους που δεν θέλουν να αντικρύσουν αυτή την πραγματικότητα η  λύση βρίσκεται στη λεγόμενη ρύθμιση ή αυτορύθμιση του συστήματος. Το ίδιο το σύστημα δείχνει πως έχει προκρίνει ως λύση την επιστροφή στη φεουδαρχία και την επανείσοδο στον καπιταλισμό σαν να μην έγινε τίποτα. Κάτι τέτοιο βέβαια είναι εντελώς αδύνατο να συμβεί αφού θα σήμαινε και επιστροφή σε επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων πολλών εκατονταετιών πίσω.

Για τους κομμουνιστές η λύση βρίσκεται στην ανατροπή αυτού του συστήματος εξουσίας και την αντικατάστασή του από μια εξουσια του λαού και των εργαζόμενων και το πέρασμα στο σοσιαλισμό και την εξουσία της εργατικής ταξης.
Είναι κατά τη γνώμη μου τραγικά ανώριμο να πιστεύει κανείς ότι μέσα σε μια τέτοια κρίση όπου ο καπιταλισμός παίζει κορώνα γράμματα την ίδια του την ύπαρξη, και σε ένα περιβάλλον απόλυτου ανταγωνισμού στο εσωτερικό του, θα μπορούσε το σύστημα να κάνει παραχωρήσεις και βελτιώσεις στο επίπεδο ζωής του λαού.(Δεν μιλάμε για διεκδικήσεις ξεχωριστών κλάδων εργαζομένων αλλά για μια γενική ρύθμιση τύπου New Deal). Μιλάμε λοιπόν για μια κρίση καταστροφική και χωρίς δυνατότητα επιστροφής  σε κανονικότητες και "κοινωνική γαλήνη" άλλων εποχών.

Μετα από όλα αυτά είναι  φανερό ότι κάθε καθυστέρηση στην προετοιμασία των λαών για το αδιέξοδο που πλησιάζει  με ταχύτητα και για ό,τι πρόκειται να συμβεί είναι όχι μόνο λάθος αλλά κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Δεν είναι λοιπόν η στάση του ΚΚΕ "εγκληματική" όπως λένε κάποιοι γιατί δεν δίνει "αισιοδοξία και προοπτική" στο λαό αποδεχόμενο την πρόταση συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αντίθετα επικίνδυνη η στάση αυτών που σωπαίνουν και κρύβουν την πραγματική διάσταση των πραγμάτων από το λαό και τον καλούν  να αποφασίσει παρουσιάζοντάς του μιαν άλλη πραγματικότητα.

Είναι λοιπόν καθαρό ότι αυτή είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να τεθεί εδώ και τώρα από τους κομμουνιστές το ζήτημα της διεκδίκησης της πραγματικής εξουσίας σαν άμεσης προοπτικής. Η στιγμή να κληθεί ο λαός να αναλάβει τις ευθύνες  προς τον εαυτό του και το μέλλον του διεκδικώντας αυτό που είναι εντελώς αυτονόητο και απαραίτητο. Την δική του εξουσία πάνω στην ίδια του τη ζωή και στον πλούτο που παράγει. Καθε τι λιγότερο θα έδειχνε για τους κομμουνιστές  δειλία, οπισθοχώρηση και σημάδι ότι δεν πιστεύουν ούτε στο λαό ούτε στον εαυτό τους, ούτε τελικά και στό όραμα που ακολούθησαν σα φάρο τόσες βασανιστικές δεκαετίες θυσιών που δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαθούν.

 Δύο διαφορετικές προοπτικές

Ας κάνουμε κάτι καθαρό. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει οτι το ΚΚΕ δεν έχει πρόταση για την "επόμενη μέρα" θα πω το εξής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει πως αυτός έχει μια λύση για την επόμενη μέρα. Λέει φυσικά ψέματα αφού είναι παντελώς αδύνατον να αναδειχτεί πρώτο κόμμα και να πάρει το +50. Άρα το ζήτημα του "συνασπισμού εξουσίας με κέντρο την Αριστερά" μπαίνει ως προοπτική και όχι ως άμεσος στόχος για την 7η Μαΐου. Εκτός αν μιλάνε για μια κυβέρνηση με κέντρο κάποια Αριστερά, και μάλιστα επικίνδυνα "πολυδιάστατη",  αλλά και κάποια περιφέρεια αγνώστων ακόμη χαρακτηριστικών που θα ζητήσει επίσης άγνωστες παραχωρήσεις για να συνδράμει στο σχηματισμό μιας "Αριστερής κυβέρνησης πάση θυσία" όπως λένε. Πρόκειται βέβαια για μια "μή πρόταση" με απόλυτα σαφή ασάφεια και μάλιστα μέσα σε συνθήκες μιας σοβαρής κρίσης που διασύρει ώς τώρα με ευκολία όσους παίζουν μαζί της. Μια πρόταση που μοιάζει να έχει σα στόχο όχι τόσο την έξοδο από την κρίση αλλά το να δημιουργήσει πρόβλημα στο ΚΚΕ όταν και αν έρθει η ώρα να πάρει εντολή ο ΣΥΡΙΖΑ για σχηματισμό κυβέρνησης.

Από την άλλη στην πρόταση του ΚΚΕ το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια του λαού επίσης πρέπει πρώτα να γίνει κτήμα, επιθυμία και στόχος αγώνα από τον ίδιο το λαό. Χωρίς αυτόν κανένας δεν μπορεί να κατακτήσει την εξουσία για λογαριασμό του. Αυτό λέει πως επιτέλους , μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, κάποιος έπρεπε κόντρα στο ρεύμα να αναδείξει το ζήτημα της πραγματικής εξουσίας, τη δυνατότητα δηλαδή να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του μέσα από μια σειρά από σκληρούς και δύσκολους αγώνες που όμως έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται να αποφευχθούν.
Και τη στιγμή που το ΚΚΕ το τολμάει, και μάλιστα με φανερό άμεσο κόστος, εμφανίζονται αυτοί που επίσης θα έπρεπε να θέσουν με παρόμοιο τρόπο το ζήτημα και κατηγορούν το ΚΚΕ όχι μόνο για ατολμία αλλά λένε ακόμα πως βουλιάζει το λαό στην απαισιοδοξία.
Ομως τι είναι αισιοδοξία; Προφανώς δεν μπορεί να είναι αισιοδοξία η παραμονή της πραγματικής εξουσίας στα ίδια χέρια δηλαδή στα χέρια μιας Παγκόσμιας συμμορίας κεφαλαιοκρατών και συνεργατών τους. Τι το αισιόδοξο μπορεί να έχει ένας τέτοιος ταπεινωτικός συμβιβασμός;

Έχουμε λοιπόν 2 διαφορετικές προοπτικές:
Η μια αυτή που λέει πως πρέπει ο λαός να παλέψει επιτέλους για τη δική του εξουσία έξω από τα πλαίσια αυτού του βρώμικου συστήματος, και η άλλη αυτή που λέει πως πρέπει να παίξει ο λαός για άλλη μια φορά στα πλαίσια του καπιταλισμού ένα παιχνίδι από το οποίο πάντα μα πάντα βγαίνει χαμένος.

Σε αυτή τη δεύτερη  εντάσσεται και η πρόταση-προοπτικη του ΣΥΡΙΖΑ.
Το παράξενο είναι πως αυτή η  πρόταση-προοπτική θεωρεί πως σφύζει από αισιοδοξία και ριζοσπαστισμό.
Μόνο που πρέπει να προσπαθήσει κανείς πολύ για να δεχτεί ως "ριζοσπαστισμό" την επανάληψη του γνωστού μοντέλου εναλλαγής Δεξιών-"Αριστεροειδών" κυβερνήσεων με το λαό διαρκώς απασφαλισμένο στη θέση του παρατηρητή ή του ανίκανου να αναλάβει τις ευθύνες του με τελική κατάληξη αυτό που ζούμε τώρα.
Κι ακόμη περισσότερο πρέπει να προσπαθήσει για να δεχτεί ώς αισιοδοξία και  τόλμη την μοιρολατρική αποδοχή ότι το παιχνίδι δεν μπορεί να αλλάξει κανόνες κι ότι ο λαός θα πάρει την εξουσία σε μιαν άλλη ζωή αφού πρώτα κάποιοι βγάλουν τα κυβερνητικά τους απωθημένα τσαλαβουτώντας σε θολά νερά.

Τόλμη όμως δεν είναι  να αρπάζεις απελπισμένα στον αέρα ότι σου πετάξουν.
Τόλμη δεν είναι ο συμβιβασμός με το λίγο και η αποδοχή του μικρότερου κακού.
Τόλμη δεν είναι η με όποιο τίμημα "ψυχολογική" ανακούφιση της πίεσης που δέχεται ο λαός.

Ας πετάξουμε επιτέλους τα υποκατάστατα και ας κοιτάξουμε το αύριο βαθιά μέσα  στα μάτια.
Αυτός ο κόσμος είναι δικός μας και θα τον κερδίσουμε με νύχια και με δόντια.
Τόλμη είναι να παλεύεις ακόμη και χωρίς αύριο για το δίκιο σου.
Τόλμη είναι να βλέπεις μέσα σ' αυτό που για ευνόητους λόγους σου λένε πως είναι δύσκολο ή αδύνατο τη δική σου θέση.
Τόλμη είναι να απλώνεις επιτέλους χέρι και να αγγίζεις αυτό που σου ανήκει κι αυτό που πραγματικά σου αξίζει.


Τη δική σου εξουσία πάνω στη δική σου ζωή.

Περί μιας συνέντευξης…

Μπροστά στους αστούς δημοσιογράφους (και στους πολιτικούς, δικαστές, ανακριτές, κεφαλαιοκράτες του συστήματος…) ο κομμουνιστής ηγέτης δεν απολογείται ενοχικά για τις θέσεις του κόμματος, ούτε εξηγεί τα περί διαγραμμάτων. Παίρνει αμπάριζα τα ερωτήματα, απαντά λιγόλογα, καθαρά και κυρίως επαναστατικά, εξαγγέλλει το πρόγραμμα του κόμματος με απλό και λιτό τρόπο στο λαό και τινάζει την «μπάνκα» στον αέρα, όταν φτάνει στο ζήτημα της κυβερνητικής και ταξικής εξουσίας καλώντας το λαό να πάρει την εξουσία και να στηρίξει το δικό του πρόγραμμα μέσα και έξω από τη Βουλή. Δεν έχει ανάγκη από απολογίες…

«Μια σύνταξη τυφλού παρακαλώ»

-Μια σύνταξη τυφλού παρακαλώ.


- Μάλιστα κύριε συμπληρώστε αυτά τα χαρτιά και υπογράψτε εδώ.


-Μπορώ να την πάρω αμέσως;


-Φυσικά, μόλις υπογράψτε περάστε από το ταμείο.


*****


«Περισσότερες από 200 χιλιάδες παράνομες συντάξεις και παροχές»!


Μα πως έγινε αυτό; Πήγαιναν και τις έπαιρναν μόνοι τους; Μπορούσα να πάω κι εγώ σε ένα Ταμείο και να πω «γεια σας θέλω μια σύνταξη τυφλού» και να μου πουν «μάλιστα κύριε υπογράψτε εδώ, γράψτε και μια υπεύθυνη δήλωση ότι δεν βλέπετε και περάστε από το ταμείο να πάρετε τη σύνταξη και το επίδομα»;

Ειλικρινά δεν ξέρω πως γινόταν. Οι υπουργοί θα ήξεραν αν τους ρωτούσα; Οι κομματάρχες μήπως για να εγγραφώ σε κάποια κλαδική; Κάποιοι καλοί υπάλληλοι με πρασινομπλέ πολιτικό μπάρμπα στη κορώνη για το ακαταδίωκτο;

Τίποτα απ όλα αυτά;

Τελικά μου φαίνεται ότι η πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς είναι η μόνη δύναμη που θα μπορούσε επί 30 χρόνια τώρα να μου δώσει τη σύνταξη που θα ήθελα. Το λένε όλοι, αυτή είναι η ένοχη! Οι κυβερνήσεις ήταν όμηροι της ηγεμονίας της Αριστεράς και αναγκάζονταν να δίνουν συντάξεις όπου και σε όποιον απαιτούσε!

Κοίτα να δεις που εγώ αριστερός από δεκαετίες δεν πήρα μυρωδιά ότι ήμουν ηγεμών(!) για να γεμίσω συντάξεις και επιδόματα. Ας πρόσεχα θα μου πουν όλοι και θα είχαν δίκαιο!

Όταν ο ιμπεριαλισμός αναλαμβάνει τις ειδήσεις

Τέσσερες ίδιες ως προς την ουσία ειδήσεις, αποτελούν κλασσικό παράδειγμα του πως διαστρέφουν οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί τις ειδήσεις και πως παραπλανούν την κοινή γνώμη.

Μεταδίδουν τις δυο ίδιες ειδήσεις σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ίσως και με κρυφό θαυμασμό, ενώ για τις άλλες δύο, της Β. Κορέας (ΛΔ Κορέας) και του Ιραν, χαλάνε τον κόσμο! Μας λένε περίπου ότι τα ίδια όπλα των συμμάχων ιμπεριαλιστών δεν απειλούν κανέναν(!!!) ενώ της Β .Κορέας και του Ιράν απειλούν όλο τον κόσμο!

Αυτό θα πει διαστροφή!

Λες και από την ιστορία, αλλά και πρόσφατα, δεν ξέρουμε τι κάνουν με τα όπλα τους οι ιμπεριαλιστές και πρέπει να βλέπουμε τα όπλα της Β. Κορέας και του Ιράν.


*
1.Επιτυχημένη πυραυλική δοκιμή πραγματοποίησε το Πακιστάν

25/4/2012


Απάντηση στην Ινδία


Το Πακιστάν πραγματοποίησε με επιτυχία δοκιμή βαλλιστικού πυραύλου, περίπου μια εβδομάδα μετά την εκτόξευση από την Ινδία πυραύλου με δυνατότητα μεταφοράς πυρηνικών κεφαλών ως το Πεκίνο και την ανατολική Ευρώπη.


****


2.Επιτυχημένη πυραυλική δοκιμή μεγάλου βεληνεκούς από την Ινδία

19/4/2012


«Ικανός να πλήξει στόχους σε Κίνα, Ευρώπη»


Η Ινδία πραγματοποίησε την Πέμπτη την πρώτη -επιτυχημένη- δοκιμή ενός νέου πυραύλου μεγάλου βεληνεκούς, ικανού να φέρει πυρηνική κεφαλή, ο οποίος, σύμφωνα με εμπειρογνώμονες, μπορεί να πλήξει οποιοδήποτε στόχο στην Κίνα και την Ευρώπη.


Σύμφωνα με εμπειρογνώμονες, ο 50 τόνων και μήκους 17 μέτρων πύραυλος μπορεί να πλήξει στόχους στην Κίνα και σε ολόκληρη την Ασία καθώς και σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες.


Μόνον η Κίνα, η Ρωσία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ και η Βρετανία διαθέτουν διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους (ICBM) με ακτίνα δράσης πάνω από 5.500 χλμ.


****
3.Διεθνής κατακραυγή για την εκτόξευση πυραύλου από τη Β. Κορέα

«ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΗΕ»(!!!)
13/4/2012

Αποτυχημένη ήταν εντέλει η εκτόξευση πυραύλου μεγάλου βεληνεκούς που πραγματοποιήθηκε νωρίς σήμερα από την Βόρεια Κορέα. Την κίνηση της Πιονγιάνγκ, καταδίκασαν οι υπουργοί Εξωτερικών της Ομάδας των Οκτώ (G8), τονίζοντας ότι η ενέργεια αυτή παραβίασε τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Για σαφή παραβίαση απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, έκανε λόγο η επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Κάθριν Αστον.


«Κρίνοντας ότι η εκτόξευση υπονομεύει την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή, καλούμε τη Βόρεια Κορέα να μην προβεί σε άλλες εκτοξεύσεις χρησιμοποιώντας βαλλιστική τεχνολογία ή σε ενέργειες που θα επιδεινώσουν την κατάσταση στην Κορεατική Χερσόνησο», αναφέρουν οι υπουργοί της G8 σε δήλωσή τους μετά τη συνάντησή τους στην Ουάσινγκτον.


«Είμαστε έτοιμοι να εξετάσουμε, μαζί με άλλους, τη λήψη μέτρων για όλες τις δραστηριότητες της Βόρειας Κορέας που παραβιάζουν τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και καλούμε το Συμβούλιο να δώσει την προσήκουσα απάντηση».


Στην ανακοίνωση καλείται η Βόρεια Κορέα να εγκαταλείψει όλα τα πυρηνικά της όπλα, τα τρέχονται πυρηνικά της προγράμματα και τα προγράμματα βαλλιστικών πυραύλων και να σταματήσει τις δραστηριότητες εμπλουτισμού ουρανίου.




Πηγές: ΑΠΕ - ΜΠΕ, news.in.gr, με πληροφορίες από Reuters, Γαλλικό

***

4.Αντιδράσεις στη Δύση για πυραυλική δοκιμή του Ιράν
3.1.2012

Έντονες αντιδράσεις στη Δύση προκάλεσε η χθεσινή πυραυλική δοκιμή του Ιράν, που ανακοίνωσε ότι εκτόξευσε με επιτυχία δύο εκδοχές πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Η εκτόξευση πραγματοποιήθηκε τη δέκατη ημέρα μεγάλων αεροναυτικών στρατιωτικών γυμνασίων στα νερά του Περσικού Κόλπου, κατά τη διάρκεια των οποίων η Τεχεράνη απείλησε με κλείσιμο των στρατηγικής και οικονομικής σημασίας Στενών του Ορμούζ, σε περίπτωση επιβολής δυτικών κυρώσεων στις πετρελαϊκές εξαγωγές της ισλαμικής δημοκρατίας.

Reuters


****


Τόσο απλά καλούν την Β. Κορέα να τα παρατήσει όλα και να παραδοθεί αλλά για τους άλλους τσιμουδιά. Τόσο απλά στήνουν αντιπυραυλικά συστήματα σε όλο τον κόσμο για τους πυραύλους αυτούς ενώ πονηρά τους στρέφουν και σε άλλους ανταγωνιστές ιμπεριαλιστές όπως η Ρωσία και η Κίνα.

Το διάγγελμα της 5ης Μαΐου!

Πλησιάζοντας στις εκλογές της 6ης Μαΐου, τα κελεύσματα εθελόδουλης υποταγής από την άρχουσα τάξη προς το λαό πληθαίνουν. Συνοδεύονται δε από αισχρούς εκβιασμούς που εκπέμπεται από όλο το φάσμα των ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών.


Μπορεί να μην είμαστε υπό εθνική κατοχή. Όμως η άρχουσα τάξη τον ρόλο της εθελοδουλίας δεν τον ξεχνά ποτέ. Τώρα ανέλαβε με το αζημίωτο να εδραιώσει την εξουσία της μέσα στην κρίση, καλυπτόμενη πίσω από μνημόνια που εξασφαλίζουν τα κλεμμένα πλούτη τα δικά της και των ξένων δανειστών. Τα μνημόνια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σύμφωνο της ντόπιας αστικής τάξης με τους ξένους κεφαλαιοκράτες για τη ληστεία του λαού και της χώρας πάνω στη βάση της υποταγής του λαού και της εξασφάλισης των κερδών τους.


Ο Ελληνικός λαός εκβιάζεται από κάθε ξένο και ντόπιο καπιταλιστή ώστε να προσκυνήσει τα κόμματα της αστικής τάξης που είναι θεματοφύλακες των μνημονίων και των παρασυνταγμάτων. Καλείται με κάθε τρόπο να παραδοθεί. Του τάζουν «καλύτερη μεταχείριση» από τους ξένους αν παραδοθεί αμαχητί. Τον απειλούν και συκοφαντούν τους αγώνες του. Του κλέβουν το ψωμί και δακρύζουν για την πείνα του! Υμνούν τους ντόπιους και ξένους τοκογλύφους δανειστές σαν φιλάνθρωπους που αν δεν ήταν αυτοί… μαύρο θα ήταν το μέλλον μας!


Συμπτωματικά, ψάχνοντας στην ιστορία, βρήκα το «κατάλληλο διάγγελμα» των κομμάτων της εξουσίας που, με μικρή παράφραση, τους ταιριάζει για να απευθύνουν στον Ελληνικό λαό την παραμονή ων εκλογών. Φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση Όσοι το διαβάζουν όμως δεν έχουν παρά να κάνουν τις ανάλογες «αναγωγές» και να τα καταλάβουν όλα.


Είναι το «ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ» της 5ης Μαΐου προς τον Ελληνικό λαό. Της 5ης Μαΐου του 1943 από τον δωσίλογο «πρωθυπουργό» Ιωάννη Ράλλη προς τους Αντάρτες του ΕΛΑΣ να παραδώσουν τα όπλα! ΠΑΡΑΔΟΣΗ! Το όνειρο κάθε αντιλαϊκής εξουσίας για τους αντιπάλους της. Δεν είναι δύσκολο να το μεθερμηνεύσετε και σαν διάγγελμα των ντόπιων εξουσιαστών στις 5 Μαΐου 2012, τηρουμένων των αναλογιών για να παραδοθούμε και να αποσπάσουν την ψήφο του στις 6 Μαΐου 2012!


Το κατάπτυστο αυτό κείμενο το οποίο θα μπορούσε να μεταφραστεί ως φάρσα ιδίως στις υποσχέσεις που δίνουν οι αξιόπιστοι κύριοι πράκτορες και υποτελείς, αποτελεί «μνημείο» προδοσίας και καταισχύνης της άρχουσας τάξης. Οι «γιέσμεν» της υποτέλειας και ξενοδουλείας θα έπρεπε να το κάνουν «Ευαγγέλιο»! Το χρειάζονται και σήμερα!


Μπορείτε να το διαβάζετε και να το «μεταφράζετε» ταυτόχρονα στο σήμερα:


«Έλληνες,


»Αι δυνάμεις του Αξονος απεφάσισαν την διά συντόνου και μεγάλης ολκής στρατιωτικής δράσεως εκκαθάρισιν της χώρας μας από τας λυμαινομένας αυτήν συμμορίας, αι οποίαι καθοδηγούνται και χρηματοδοτούνται είτε από υπούλους και εχθρικάς ξένας προπαγάνδας, είτε από επικινδύνους υπονομευτάς του διέποντος ημάς κοινωνικού καθεστώτος, είτε από κοινούς κακοποιούς, είτε ακόμη από άφρονάς τινας ανευθύνους παράγοντας παρασυρθέντας και εμπνεομένους από εκείνους οι οποίοι, εν ευμαρεία και ασφαλεία ζώντες, αδιαφορούν διά τον όλεθρον που επαπειλεί ανά παν λεπτόν τους ελληνικούς πληθυσμούς και συνεπώς αυτήν ταύτην την ελληνικήν φυλήν.


»Παν ό,τι απέμεινεν εκ του πλούτου της Ελλάδος μετά ένα αδικαιολόγητον πόλεμον, καταστρέφεται ανοικτιρμόνως. Δημόσια γραφεία, δικαστήρια, ταμεία, εφορείαι, σταθμοί Χωροφυλακής μεθ' όλων των αρχείων των, εγκληματικώς πυρπολούνται.


»Δεκάδες εκατομμυρίων του Δημοσίου, των Τραπεζών, των ιδιωτών ληστεύονται υπό ενόπλων συμμοριών. Τρόφιμα στελλόμενα κατόπιν ατρήτων κόπων και θυσιών, εις την ύπαιθρον προς τροφοδοσίαν του πεινόντος ελληνικού λαού δημεύονται και διαρπάζονται.


»Αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και άνδρες ιδία της Χωροφυλακής, δημόσιοι υπάλληλοι, δήμαρχοι και πρόεδροι κοινοτήτων αγρίως δολοφονούνται.


»Βιομηχανικαί εγκαταστάσεις, Σιδηροδρομικαί συγκοινωνίαι, σιδηροδρομικόν υλικόν, γέφυραι και ολόκληρα ακόμη οδικά δίκτυα, ανατινάσσονται εις τον αέρα.


»Ουδεμία καλλιέργεια της γης δύναται να γίνη, των γεωργών δικαίως διατελούντων εν απογνώσει συνεπεία της αναρχίας.


»Φιλήσυχοι αγρόται, μη εξαιρουμένων των γυναικών και των παίδων, απανθρώπως κρεουργούνται. Τέλος ολόκληρα χωρία, χθες ακόμη εν γαλήνη διαβιούντα, μεταβάλλονται προς χάριν των ενόπλων αυτών εις τέφραν και ερείπια, οι δε κάτοικοί των φεύγουν έξαλλοι εκ τρόμου προς τα όρη, όπου ευρίσκουν τρομερόν εκ κακουχιών και πείνης θάνατον. Ιδού το έργον της Ε.Α.Μ. και των συγγενών της οργανώσεων.


»Εχων πλήρη αντίληψιν των τρομακτικών κινδύνων εις τους οποίους είναι εκτεθειμένοι οι αγροτικοί πληθυσμοί μας μετά τη δημιουργηθείσαν τοιαύτην κατάστασιν και την απόφασιν των στρατευμάτων κατοχής να θέσουν δι' αμέσου ενεργείας οριστικόν τέρμα εις αυτήν, εθεώρησα επιβεβλημένον εις εμέ καθήκον να προέλθω εις συνεννοήσεις μετά των Αρχών των Δυνάμεων του Αξονος, όπως αι συνέπειαι της εκκαθαριστικής δράσεως μη πλήξουν τους τόσον ήδη δοκιμαζόμενους φιλήσυχους, αλλά δυστυχείς κατοίκους της υπαίθρου.


»Αι Δυνάμεις του Αξονος, καίτοι δεινόν διεξάγουν πόλεμον, δεν εδίστασαν νέον να δώσουν δείγμα της προς τον νομιμόφρονα και φιλήσυχον ελληνικόν λαόν συμπαθείας των και να παράσχουν μεγαλοφρόνως αμνηστείαν, εις εκείνους οι οποίοι εντός δέκα πέντε ημερών από σήμερον, ήτοι μέχρι της 24ης ώρας της 20ής Μαΐου 1943, θέλουν υπακούσει εις την πρόσκλησιν των στρατευμάτων κατοχής.


»Καλώ συνεπώς τον λαόν της υπαίθρου να συμμορφωθή προς τους εις τας προκηρύξεις των Αρχηγών των στρατευμάτων Κατοχής τιθεμένους όρους και υπευθύνως δηλώ ότι εφ' όσον θέλουν γίνει σεβαστοί οι όροι ούτοι, ουδένα απολύτως κίνδυνον θα διατρέξη.


»Οι ένοπλοι, οι οποίοι εντός της ταχθείσης προθεσμίας θα προσέλθουν και θα παραδώσουν τα όπλα των, θα τύχουν ανεπιφυλάκτως αμνηστείας.


»Οι κάτοικοι των πόλεων, των κωμών και των χωρίων της υπαίθρου, οι οποίοι θα επανέλθουν εις τας εστίας των, εκείνοι οι οποίοι δε θα εγκαταλείψουν αυτάς κατανοούντες ότι τα Στρατεύματα Κατοχής εκτελούν απολύτως έργον προστασίας αυτών έναντι των εγκληματικώς, κατ' αυτών κυρίως δρώντων ενόπλων, ουδέν έχουν να πάθουν.



»Υπόσχομαι ακόμη ότι, εάν τηρηθούν πιστώς οι όροι τους οποίους θέτουν αι δυνάμεις του Αξονος, θα δυνηθώμεν τη βοηθεία αυτών να επισιτίσωμεν τους πεινώντας αγροτικούς πληθυσμούς και να παράσχωμεν πάσαν περίθαλψιν εις τους αστέγους και τους πάσχοντας εξ αυτών και ότι οι αγρόται τη προστασία των Στρατευμάτων Κατοχής θα δυνηθούν εν ασφαλεία να συνεχίσουν την διακοπείσαν ήδη καλλιέργειαν των αγρών των και να επανέλθουν εις τα ειρηνικά των έργα εν γένει.


»Ελληνες,


»Υπενθυμίζω εις υμάς ότι αι Δυνάμεις του Αξονος, καίτοι έχουσαι να αντιμετωπίσουν όλας τας συνεπείας και τας βαρείας υποχρεώσεις του πρωτοφανούς εις έκτασιν πολέμου επέδειξαν εις πάσαν ευκαιρίαν την προς τον ελληνικόν λαόν συμπάθειάν των.


»Μη λησμονείτε ότι διά γενναίας χειρονομίας των ηγετών της Γερμανίας και Ιταλίας ο ελληνικός στρατός αφέθη ελεύθερος, μη θεωρηθείς αιχμάλωτος πολέμου.


»Μη λησμονείτε ότι ο ελληνικός λαός τελείως εγκαταλελειμμένος και αποκεκλεισμένος πανταχόθεν, θα κατεδικάζετο εις ομαδικόν εξ ασιτίας θάνατον, αν μη, παρ' όλας τας τρομακτικάς δυσχερείας και παρ' όλα τα εγκληματικά σαμποτάζ, επεσιτίζετο η χώρα μας, εκ του υστερήματός των, υπό των Δυνάμεων του Αξονος ως και αν δεν διευκόλυνον αύται τη μεταφοράν δι' ουδετέρων ατμοπλοίων, φορτίων απαραιτήτου διά την Ελλάδα σίτου και άλλων ειδών.


»Μη λησμονείτε ότι δεν εδίστασαν αύται και εμπειρογνώμονας ακόμη να στείλουν εις τη χωράν μας, διά να σώσουν τον ελληνικόν λαόν από τον εκφυλισμόν εκ της πείνης, ότε είδον την τρομεράν τραγωδίαν του χειμώνος του 1941.


»Ελληνες,


»Εις χείρας μας έγκειται η σωτηρία μας. Μη ακούετε την ύπουλον φωνήν των επικινδύνων εχθρών μας, των λύκων οι οποίοι έρχονται εν σχήματι προβάτων.


»Ακούσατε την φωνήν μου, φωνήν ειλικρινούς πατριωτισμού, φωνήν τιμίας ελληνικής συνειδήσεως και βοηθήσατε να σώσωμεν όλοι μαζί την Μεγάλην και Αγαπητήν μας Πατρίδα και την Ελληνικήν Φυλήν.


»Εν Αθήναις τη 5 Μαΐου 1943.


»ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΡΑΛΛΗΣ».


Μη ξεχνάτε ότι ανάμεσα στις εφημερίδες που δημοσίευσαν με πανηγυρικά πρωτοσέλιδα το «διάγγελμα» ήταν Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και ΤΟ ΒΗΜΑ… Ποια εφημερίδα αποκάλυψε τον φασιστικό χαρακτήρα του διαγγέλματος; Ο παράνομος ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ της 10/5/1943. Έτσι για να ξεχωρίσουμε ποιος ήταν με ποιον διαχρονικά.

*Συμπτώσεις διαγγελμάτων και συμπτώσεις ημερομηνιών αλλά και Ράλληδων, Δημίων, Παπαδημίων και λοιπών μαύρων συγγενών…

Όσο υπάρχουν άνθρωποι… Αληθινές ιστορίες

Αληθινές ιστορίες...


Ο Δημήτρης, ο ηλεκτρολόγος - γκαραζιέρης με τα μουντζουρωμένα χέρια....

Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα οι αμέτρητες πληγές του κόσμου βγαίνουν σεργιάνι στις ψυχές των ανθρώπων και ζητάνε λίγη ανθρωπιά, λίγη γιατρειά. Μαζί τους βγαίνουν σεργιάνι και οι έμποροι του πόνου μέσα από τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, τους άμβωνες… Κηρύγματα αγάπης και συμπόνιας παντού! Απέναντι άνθρωποι που ακούν τα κηρύγματα και ικανοποιούνται που δεν λείπουν και από αυτή τη Βδομάδα των Παθών δηλώνοντας χωρίς ενοχή και το δικό τους παρών στον πόνο του κόσμου!

Κάποιοι πιο ικανοποιημένοι έχουν αναθέσει στα τηλεοπτικά κανάλια να αναδεικνύουν τον πόνο των ανθρώπων γιατί δεν …αντέχουν τόσο πόνο να κυκλοφορεί αδέσποτος και κανείς να μη τον καταγγέλλει! Άλλοι ανέθεσαν εργολαβικά την σωτηρία της ψυχής τους στους κήρυκες των εκκλησιών που λάβροι βγάζουν πύρινους λόγους με άσφαιρα πυρά κατά της κρίσης, του πολέμου, της αδικίας, της φτώχειας και της έλλειψης αγάπης στον σκληρό τούτο κόσμο και με ευκολία θυμίζουν ότι ο Χριστός θυσιάστηκε για τη δική μας σωτηρία.


Ύστερα όλοι μαζί αφού καθαγιαστούν από ψαλμωδίες και κηρύγματα ήσυχοι και ικανοποιημένοι που έκαναν το χριστιανικό τους καθήκον, αναμένουν το Πάσχα για να δείξουν πόσο χαίρονται για την Ανάσταση του Κυρίου που κάποτε θα αναστήσει και μας… Ένας κόσμος όμορφος με ήσυχες συνειδήσεις!



Ο Δημήτρης, ο ηλεκτρολόγος - γκαραζιέρης με τα μουντζουρωμένα χέρια που έστησε με μύριους κόπους ένα συνεργείο στο δρόμο για τη Δράμα, δεν δούλευε τη Μεγάλη Παρασκευή. Ήξερα όμως ότι θα τον βρω εκεί γύρω για να του ευχηθώ «Καλή Ανάσταση» όπως έκανα χρόνια τώρα όταν ερχόμουν για Πάσχα στις Σέρρες. Η αντάμωση αυτή ήταν πάντα σαν αντάμωση με όλους τους συγγενείς που ποτέ δεν προλάβαινα να δω. Με λύτρωνε.


Τον βρήκα έξω από το συνεργείο, έτοιμο να φύγει και μου έκανε εντύπωση που δεν έκρυψε τη βιασύνη του. Αγκαλιές φιλιά μετά από καιρό! Πρόσφατα έχασε τη μητέρα του και ήξερα ότι πονούσε πολύ. Τον συλλυπήθηκα και θυμήθηκα πόσες και πόσες φορές έφαγα θρεψίνι με ζεστό ψωμί από τα χέρια της εγώ και πολλά παιδιά στη γειτονιά.


Υπέθεσα ότι ήταν βιαστικός για να πάει στον τάφο της να τη χαιρετίσει με λίγα λουλούδια, μέρα που ήταν.


-Όχι, μου λέει, θα πάω στη κλινική...
-Μα, του λέω, τι να κάνεις εκεί αφού δεν είναι η μάνα σου.


Ήξερα ότι, χρόνια τώρα, έκλεβε κάθε μέρα ώρες από τη δουλειά και πήγαινε να προσέχει τη μάνα του στη κλινική εκεί κοντά στα ΚΤΕΛ. Να τη ταΐσει, να της μιλήσει, να τη καθαρίσει, να τη γεμίσει αγάπη… «Είναι ο καιρός μου» έλεγε. «Όταν ήταν ο καιρός της, αυτή έκανε το καθήκον της σαν μητέρα με το παραπάνω»! Συμφωνούσα και ‘γω που τη γνώρισα να είναι πραγματική μάνα. Όμως απορούσα τώρα με τον προορισμό του.


Με κοίταξε βαθειά στα μάτια με ένα πικρό χαμόγελο.
-Τόσα χρόνια πήγαινα εκεί. Νομίζεις ότι μόνο τη μάνα μου έβλεπα; Νομίζεις μόνο η μάνα μου πονούσε και ήθελε βοήθεια, αγάπη, παρηγοριά; Όχι, όλες οι γλυκές γιαγιούλες εκεί το ίδιο ήθελαν και εγώ σιγά, σιγά έγινα το παιδί τους, ο άνθρωπος τους γιατί ποτέ δεν τις ξεχώρισα από τη μάνα μου! Ορισμένες περίμεναν με αγωνία την επόμενη μέρα που θα πήγαινα. Ένα χαμόγελο, ένα νεράκι, μια κουταλιά γιαούρτι στο στόμα και αγαλλίαζε η ψυχή τους! Και πιο πολύ απ’ όλους χαίρονταν εκείνες που τους ξέχασαν οι δικοί τους. Σκέψου τώρα τις άγιες αυτές μέρες, αυτές τις γιαγιούλες εγκαταλειμμένες σαν σε αποθήκη ψυχών. Τι να νοιώθουν άραγε; Τι να περιμένουν όταν κανένας σχεδόν δεν τις θυμάται;


Έκανα μερικά βήματα πίσω. Τρόμαξα με ό,τι άκουγα. Τον ξανακοίταξα για να βεβαιωθώ ότι δεν είναι το εξαφανισμένο φάντασμα της αγάπης που όλοι δοξολογούν στις εκκλησίες τις μέρες αυτές αλλά αρνούνται να το δουν γιατί θα τους πνίξει στις ενοχές τους…


-Μα ποιος το κάνει αυτό σήμερα; του λέω.


Κατάλαβε την έκπληξή μου.


-Μη γελάς και δεν είμαι ο μόνος! Και κάποιοι άλλοι που δέθηκαν με αυτούς τους ανθρώπους για κάποια αιτία, έρχονται και μοιράζουν αγάπη και μετά, όταν πλέον έχουν εκλείψει οι λόγοι για τους οποίους ήρθαν την πρώτη φορά.
Ένας μάλιστα, αριστερός, κάνει και πλάκες με θεϊκές ευχές και μοιράζει σε κάθε μια γιαγιούλα ένα αυγό, αυτή είναι η παραγωγή του, αυτό έχει, αυτό μοιράζει!

Η έκπληξή μου μεγαλώνει. Εκεί που νόμισα ότι, αυτός που κάνει χαλάστρα στη πιάτσα των «καθωσπρέπει» κυρίων που δηλώνουν με κάθε επισημότητα «καλοί χριστιανοί» είναι μόνο, ένας και μόνος Δον Κιχώτης, μια παραξενιά ή παραφωνία έστω της αδιάφορης σερραϊκής κοινωνίας, βλέπω να ξεφυτρώνουν και άλλοι παράξενοι, αφανείς, άγνωστοι μα σπουδαίοι!

-Σαν «καλός χριστιανός»… του λέω με μια δόση ελέγχου και ειρωνείας.


-Μη το πεις αυτό, μου διαμαρτύρεται. Εγώ δεν έχω δηλώσει «καλός χριστιανός» ούτε ξέρω αν είμαι. Αλλά να σου πω κάτι; Και οι άλλοι που σαν και μένα έρχονται στη κλινική, ποτέ δε δήλωσαν «καλοί χριστιανοί», ούτε ακόμα και απλώς «χριστιανοί» και ίσως κάποιος να θυμώσει αν του το πεις. Αλώστε και ποιος ενδιαφέρεται να το μάθει αυτό; Δεν αρκεί αυτό που κάνουμε;


Η απορία μου μεγάλωσε. Συνεχίζει με ένα ύφος διαμαρτυρίας:


-Μα τι σημασία έχει τι δηλώνεις; Σημασία έχει τι κάνεις …


Με μια φράση μου έδωσε ένα καλό αλλά σκληρό μάθημα.


Ο Δημήτρης χωρίς άλλες εξηγήσεις μπήκε βιαστικά στο αυτοκίνητο μαζί με τη γυναίκα του και ξεκίνησε με ταχύτητα να πάει στη κλινική, να πάει στους ανθρώπους που τον περίμεναν με αγωνία και δεν τους ξεχνούσε ποτέ!


Έμεινα πίσω να σκέφτομαι. Μέσα στο κεφάλι μου στροβιλίζονταν χίλιες σκέψεις. Ο Δημήτρης που μικρός μάζευε αγάπη απ’ όλους μας γιατί ήταν «το καλύτερο παιδί» τώρα μοίραζε αυτός απλόχερα αγάπη με πλήρη συνείδηση της πράξης του! Έτσι, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς να ζητά από κανέναν αναγνώριση και, κυρίως, χωρίς να εξαργυρώνει σε κανένα τηλεοπτικό κανάλι τη σεμνή προσφορά του.


Έφυγα και πήγα στους Επταμύλους να δω έναν φίλο που μόλις είχε εγχειρισθεί και ήθελε τόσο να πάρει δύναμη από έναν παλιό φίλο. Όση ώρα μιλούσαμε ο νους μου ήταν στον Δημήτρη. Μετά ξεκίνησα να πάω, όπως κατά παράδοση πήγαινα, στο μοναστήρι του Ι. Προδρόμου. Το αυτοκίνητο αγκομαχούσε. Οι σκέψεις μου ήταν εκτός πορείας. Έβλεπα τα άλλα αυτοκίνητα να προσπερνούν και να τρέχουν να φτάσουν στο μοναστήρι. Ίσως βιάζονταν να βρεθούν κοντά στο Θεό!


Για πρώτη φορά δεν ήμουν βέβαιος ότι ήθελα να πάω εκεί. Πέρασα τα υψώματα του Κουρ – Τεπέ και το Βυρό και όταν έφτασα στο ύψωμα πάνω από το μοναστήρι σταμάτησα να το δω από ψηλά. Το είδα κάτω γεμάτο αυτοκίνητα να κινούνται με νευρικότητα ανταγωνιζόμενα για πάρκιγκ. Κάποιοι άλλοι κατέβαιναν γρήγορα το καλντερίμι για να ανάψουν ένα κερί. Κάποιοι έκαναν φανερά τουρισμό. Δεν μου άρεσε η εικόνα.


Ένοιωθα ότι δεν ανήκω σ’ αυτούς τους ανθρώπους, μερικοί των οποίων δηλώνουν «καλοί χριστιανοί» για να πάνε στον Παράδεισο! Κάποιοι από αυτούς πάνε να ακούσουν τα θεία κηρύγματα και να αναθέσουν στους δεξιούς ψάλτες την αιώνια ζωή τους και στους αριστερούς ψάλτες να μιλάνε με συμπόνια για τα θύματα του πολέμου, τους φτωχούς, την πείνα, την κοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση που ο Κύριος κάποτε θα διώξει… Ως τότε αυτοί μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι γιατί ξέρουν ότι ο Χριστός θυσιάστηκε για τη Σωτηρία του Κόσμου και αυτοί δεν έχουν λόγο να θυσιάσουν τίποτα!


Φούντωσα από θυμό! Γύρισα τη πλάτη μου, έκανα επί τόπου στροφή. Είχαν περάσει οι ώρες και έτρεχα σαν τρελός να προλάβω στη κλινική τον Δημήτρη, την ώρα που μοιράζει αγάπη και να κολλήσω δίπλα του να δώσω και ‘γω κάτι σ’ αυτούς τους άγνωστους ανθρώπους που έχουν ανάγκη και το ένα κάποιο χαμόγελο… ίσως και για να κλέψω λίγη από την άγνωστη «δόξα» του Δημήτρη!


Άργησα δυστυχώς. Ήταν πια απομεσήμερο και ο Δημήτρης είχε φύγει για τη μάνα του στα νεκροταφεία, να ανάψει ένα κερί, να της πει πως την αγαπά και να παρακολουθήσει σαν ένας απ’ όλους τη περιφορά του Επιταφίου. Έτρεξα και εγώ εκεί. Δεν ήξερα αν πήγαινα για τους δικούς μου νεκρούς ή γιατί κυνηγούσα την καλοσύνη του Δημήτρη αυτή που δεν μπόρεσα εγώ να δώσω. Ίσως και από ενοχή και ζήλεια που δεν είχα σκεφτεί σαν αυτόν. Σκέφθηκα ότι μπορεί να βλέπω και να μάχομαι την παγκόσμια αδικία αλλά αυτή η μικρή πράξη μου διέφευγε. Ο Δημήτρης δεν ήξερε πολλά για την παγκόσμια αδικία αλλά ήξερε καλά για την αδικία που βασιλεύει γύρω του και έκανε αυτό το μικρό και ταυτόχρονα πολύ μεγάλο που κάθε άνθρωπος θα ζήλευε. Μπορεί να είχε κάθε μέρα μουντζουρωμένα χέρια αλλά είχε πεντακάθαρη συνείδηση και καρδιά!


Έμεινα για λίγο απογοητευμένος που ξέμεινα στο περιθώριο. Μετά οι σκέψεις έφεραν ανάποδες στροφές και γέμισα αισιοδοξία.


Όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Δημήτρη, σκέφθηκα, η κοινωνία μας πάντα θα ελπίζει να γίνουν πολλοί και να αλλάξουν με τη δύναμή τους τον κόσμο. Και εμείς πάντα θα διδασκόμαστε την αγάπη και τη μάχη κατά της αδικίας και του πόνου όχι από κήρυκες αλλά από αφανείς και σιωπηλούς Ανθρώπους με καθαρή καρδιά.

 

25.4.2008

ΣΤΕ.
Δημοσιεύτηκε στον «Καθημερινό Παρατηρητή» των Σερρών

Ακραίος εκβιασμός…

Ακραίος εκβιασμός της ΠΝΟ σε βάρος της κοινωνίας μας λένε, μέσω της σημερινής «Ημερησίας», ότι είναι η απεργία των ναυτεργατών. Τα ίδια λένε και τα κανάλια των εφοπλιστών και των πετρελαιάδων αναμασώντας τα… «αποφθέγματα» της Διαμαντοπούλου και όλων των υπηρετών του κεφαλαίου.


Ακραίο εκβιασμό βγάζουν και την απεργία των εργαζομένων στο μετρό και τον ΟΑΣΑ, των φαρμακοποιών, των γιατρών, των αγροτών, των εργατών καθαριότητας, των ταξί, των οδηγών ΚΤΕΛ, των φορτηγών, των χαλυβουργών, των νοσηλευτών, των δασκάλων, καθηγητών, πανεπιστημιακών… Ακραίες είναι (πάντα, πάντα) και οι απεργίες που στηρίζει το ΠΑΜΕ. Παράνομες και καταχρηστικές τις βγάζουν και οι δικαστές…


Όλοι κάνουν... ακραίες απεργιακές κινητοποιήσεις σε βάρος της κοινωνίας!


ΜΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ;


Μας το λένε οι δημοσιογράφοι του κεφαλαίου. Είναι η ταξιδιώτισσα, η τουρίστρια, η γιαγιούλα που αρρώστησε, ο καλός επιχειρηματίας αγρότης, ο απλός συνταξιούχος, ο άρρωστος, ο καλός φοιτητής, ο καλός μαθητής, ο καλός εργάτης που θέλει να πάει στη δουλειά του σπάζοντας την απεργία στο όνομα τους δικαιώματος στην εργασία…

Κοινωνία είναι όλοι αυτοί που τους αλλάζουν τη ταμπέλα και αφαιρούν την πραγματική ιδιότητά τους. Είναι αυτοί που παίρνουν 580 ευρώ μισθό, οι εργάτες του 4ωρου, οι «μαθητευόμενοι» που δουλεύουν αμισθί, οι άνεργοι, οι υπό απόλυση, αυτοί που παίρνουν συντάξεις πείνας, αυτοί που τους έκοψαν τα φάρμακα, τους γιατρούς και τις συντάξεις, αυτοί που τους κατέστρεψαν την παραγωγή και την κτηνοτροφία, οι γονείς που τα παιδιά τους είναι άνεργοι, αυτοί που κάθε μήνα χάνουν δικαιώματα και φορτώνονται φόρους. Αυτοί όλοι είναι κοινωνία που υποφέρει, όχι από τον εαυτό της αλλά από τις πολιτικές της κυβέρνησης, της τρόικας και του κεφαλαίου.



Προφανώς κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν οι προπαγανδιστές της εξουσίας. Και αναρωτιούνται γιατί άραγε κάνουν απεργία; Δεν αναρωτιούνται μόνο για εκείνους που τους λέει να τη κάνουν το… ΚΚΕ, έτσι, για να το ενισχύσουν!!!

Αναρωτιούνται τι είναι εκείνο που σε αυτές τις… «κρίσιμες στιγμές» (για ποιόν;) αντί να φάνε ήσυχα το παντεσπάνι τους, κόβουν τους δρόμους, τις συγκοινωνίες… Γιατί άραγε κάνουν απεργία όταν τους κόβουν το μεροκάματο, τη δουλειά και την ασφάλεια, δεν το καταλαβαίνουν!


Εύγε στους προπαγανδιστές του συστήματος. Ποτέ δεν θα ξεχάσουν τον σύγχρονο αναμορφωτή τους, τον Γκέμπελς!

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών (κέντρα φιλοξενίας τα λένε) θα έχουν ευρωπαϊκές προδιαγραφές! Αυτό βεβαίωσε   ο υπουργός της Προστασίας που πουλάει προστασία.   

Μάλιστα, όπως ισχυρίστηκε, οι μεταναστευτικές οργανώσεις συμφωνούν με τη λειτουργία του κέντρου φιλοξενίας μεταναστών αρκεί να τηρούνται οι ευρωπαϊκές προδιαγραφές.

Αυτό είναι! Όλα είναι δεκτά αρκεί να έχουν… «ευρωπαϊκές προδιαγραφές». Ούτε καν γνωρίζουμε αν ενέκριναν και βασανιστήρια «ευρωπαϊκών προδιαγραφών».

Και  εμείς ησυχάσαμε!

Σε λίγο θα δούμε τα κανάλια να μας δείχνουν τα χαρούμενα πρόσωπα των μεταναστών να ευλογούν τον Αλλάχ που είχαν αυτή την τύχη της «φιλοξενίας».

Ο καπιταλισμός γέρασε αλλά νοοτροπία δεν άλλαξε.

Κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά. Όχι το ρεπορτάζ του Πλεύρη, το 1967, ότι οι «παραθεριστές» της Γυάρου κάνουν ευτυχισμένες διακοπές αλλά κάτι πολύ πιο μοχθηρό. Την ταινία του Χίτλερ με τους πρώτους Εβραίους των στρατοπέδων συγκέντρωσης όπου πανευτυχείς δήλωναν ότι άνοιξαν μια «νέα ζωή» καλώντας και όλους τους Εβραίους της Ευρώπης να προσέλθουν με χαρά στα στρατόπεδα! Απλά δεν τους είπαν ότι δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ…

Για όσους κάνουν ότι δεν τους αφορά το έχουμε ξαναπεί: όταν ανοίγει ένα στρατόπεδο για ξένους σύντομα θα ανοίξει και για ντόπιους.